2016-ல் எனது எதிர்பார்ப்புகள்:

மனைவி, குழந்தைகள், மருமகன், மருமகள், பேரக்குழந்தைகள், உறவினர்கள், நண்பர்கள் எல்லோரையும் அவரவர்கள் எப்படி இருக்கிறார்களோ அப்படியே ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அவர்களை குறை கூறுவதோ, மதிப்பீடு செய்வதோ கூடாது.

ஆசைகள் இருப்பதில் எந்த தவறுமில்லை என்று கருதுகிறேன். ஆசைகள்தான் என்னை என் வாழ்க்கையில் முயற்சி செய்ய உந்துகோலாக இருந்திருக்கின்றன. முன்னேற வைத்திருக்கின்றன. சாதிக்க வைத்திருக்கின்றன. ஆனால் இதே ஆசைகள் தீவிர பற்றுதலாக மாறும்பொழுது நான் நானாக இருப்பதில்லை. அதனால் எந்தப் பொருளின் மீதும் பற்றில்லாத வாழ்க்கையை நடத்த வேண்டும். பற்றுதல் எதிர்பார்ப்பை ஏற்படுத்துகிறது, அதிகரிக்கிறது. எதிர்பார்ப்பையும் கைவிட வேண்டும்.

என்னை எனக்குள்ளேயே ஒடுக்கிக்கொள்ள பழகவேண்டும். நான் யார் என்பதை இதுவரை ஒரு அறிவாகத்தான் படித்தும், பார்த்தும், மற்றவர்களிடம் கேட்டும் அறிந்திருக்கிறேன். உணரவில்லை. உணர வேண்டும்.

எத்தனை நாட்கள் உயிரோடு வாழ்கிறேனோ அதுவரை ஆரோக்கியமாக இருக்க வேண்டும். எனது ஆரோக்கியம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மறைந்து வருகிறது என்பதை உணர்கிறேன். வாழ்க்கையில் இது வரை கடைபிடித்த பழக்க வழக்கங்களின் பலனை அனுபவிக்கிறேன் என்பதையும் உணர்கிறேன். கர்மபலனையும் மீறி ஆரோக்கியமாக இருக்க விரும்புகிறேன். தினப்படி வாழ்க்கையில் இன்னும் ஒழுக்கம், கட்டுப்பாடு தேவை. நாவினை கட்டுப்படுத்த வேண்டும் – பேச்சாக இருந்தாலும் சரி, உணவாக இருந்தாலும் சரி.

முன்கோபம், ஆத்திரம், பொறாமை, குற்ற உணர்ச்சி, மனக்காயம் இல்லாமல் நாட்களைக் கழிக்க வேண்டும்.

இவற்றையெல்லாம் இதுவரை முயற்சி செய்து தோற்றிருக்கிறேன். 2016-ல் மீண்டும் இன்னும் தீவிரமாக முயல வேண்டும்.

முக்கியமான எதிர்பார்ப்பு – மீண்டும் பிறவாத வரம் வேண்டும். இந்த வாழ்க்கையிலேயே எல்லாவற்றையும் அனுபவித்தாகிவிட்டது. எந்தக் குறைகளும் இல்லை. எவரிடமும் எனக்கு குறைகள் இல்லை. இன்னொரு பிறவி வேண்டாம்.

இதுவரை அனுபவித்த நல்லது - கெட்டது, சந்தோஷமானது - வருத்தத்தைக் கொடுத்தது, வெற்றி – தோல்வி, எல்லாவற்றிற்கும் நன்றி. ‘நான் யார்’ என்பதை இந்த அனுபவங்களும் நான் தினமும் சந்திக்கும், கூடப்பழகும் மக்களும் எனக்குக் காட்டித் தந்திருக்கின்றனர். எல்லோருக்கும் நன்றி. இந்த வாழ்க்கைக்கு நன்றி.

 

பகுதி 2 - வடகிழக்கு மானிலங்கள் – மலரும் நினைவுகள்

வட கிழக்கு மானிலங்கள் – பகுதி 2
 வட கிழக்கு மானிலங்களில்  நான் பணி புரிய நேரிட்டதே ஒரு எதிர்பாராத திடீர் திருப்பம்.

அப்பொழுது சென்னையில் பிரதானக் கிளையின் முக்கிய மேலாளராக பணி புரிந்துகொண்டிருந்தேன். வங்கியின் பொது மேலாளரிடமிருந்து அவரை உடனே வந்து சந்திக்குமாறு உத்திரவு வந்தது. என்னவோ, ஏதோ என்று கவலைப்பட்டபடியே ஓடினேன். அவரை சந்தித்தபோது அவர் கூறியது:

“வடகிழக்கு மானிலங்களில் ஆறு புதிய கிளைகள் திறப்பதற்கு ரிசர்வ் வங்கியிடமிருந்து அனுமதி கிடைத்திருக்கிறது. அந்த அனுமதி மார்ச் 31-ன்றோடு முடிந்துவிடும். மீண்டும் அனுமதி வாங்குவது கடினம். வடகிழக்குப் பகுதியில் மிகப் பெரிய அளவில் வளர்ச்சியைக் காண வங்கி துடிக்கிறது. நீ நாளைக்கே விமானத்தைப் பிடிக்கமுடியுமானால் குவாஹாத்தி போக வேண்டும். உன்னை அங்கே பிராந்திய மேலாளராக மாற்றுகிறோம். என்ன சொல்கிறாய்?”

இந்த சந்திப்பு நடந்தது 1985 பிப்ரவரி முதல் வாரம். இரண்டு மாதத்துக்குள் ஆறு கிளைகளைத் திறக்கவேண்டும். ஆறு கிளைகளும் கிராமப்புற பகுதிகளில். திறக்க முடிந்தால் எனக்குப் பெருமை. திறக்க முடியாவிட்டால் நான் பலிகடா. இக்கட்டான நிலை எனக்கு.

சவாலை ஏற்றுக்கொண்டேன். அந்த நிமிடத்திலேயே குவாஹாத்தி செல்வதற்கு ஒத்துக்கொண்டேன். வீட்டில் மனைவியுடன் சண்டை, அவளை கலந்தாலோசிக்காமல் நான் முக்கியமான பல முடிவுகளை எடுத்து வருகிறேன் என்று.

அடுத்த நாள் இல்லை, ஐந்தாவது நாள் விமானத்தில் கல்கத்தா வழியாக குவாஹாத்திக்குப் பறந்தேன். குவாஹாத்தியில் இறங்கியவுடனேயே  புதிய கிளைகள் திறப்பதற்கு அனுமதி கிடைத்த ஊர்களை முதலில் பார்வையிடவேண்டும் என்று தீர்மானித்தேன். நவகான் என்ற பக்கத்து ஊரிலிருந்த கிளையைச் சேர்ந்த ஜீப்பில் இரண்டாவது நாள் பயணம் மேற்கொண்டேன். முன்பின் யாரையும் தெரியாது. அசாம் மொழி தெரிந்த உள்ளூர் அதிகாரி ஒருவரையும், எங்கள் அலுவலகத்தில் வேலை பார்த்த விவசாய அதிகாரியையும் துணைக்கு வைத்துக்கொண்டேன். குவாஹாத்திக்கு வெளியே நவகான் செல்லும் பாதையில் பாதையோர ஆஞ்சனேயர் கோவில். ஜீப்பை நிறுத்தி ஆஞ்சனேயரிடம் என்னுடன் துணையிருந்து எடுத்த வேலையை முடித்துத் தருமாறு பிரார்த்திக்கொண்டேன்.

ஒரு புதிய கிளை திறப்பதற்கு ரிசர்வ வங்கியின் வழிகாட்டல் படியான ஒரு கட்டிடம் கிடைக்கவேண்டும். பின்னர் அதை நிர்வகிப்பதற்கு உள்ளூர் மேலாளர் வேண்டும். அசாம் மொழி தெரிந்த இடை நிலை, கடை நிலை ஊழியர்கள் வேண்டும். இவையெல்லாம் மார்ச் 31-க்குள் நடக்க வேண்டும்.  

வடக்கு நோக்கி ஜீப் பறந்தது. முதல் நிறுத்தம் நவகான் என்ற ஊர். எங்களுடைய கிளை இங்கே ஏற்கெனவே இருந்தது.

நவகான் ஊருக்கருகில் இரண்டு புதிய கிளைகளைத் திறக்க வேண்டும். அந்த இரண்டு கிராமங்களைச் சென்று பார்த்தேன். சுற்று வட்டாரங்களில் விவசாயம்தான் முக்கியமான தொழில். தண்ணிருக்கு பஞ்சமில்லை. ஊரை அடைவதற்கு கிராமப்புற பாதை. ஜீப், மோட்டர் பைக் செல்லலாம். மழை காலத்தில் பாதைகள் துண்டிக்கப்படலாம். நடந்துதான் போக வேண்டியிருக்கும். ஒரு ஊர் –ஹாத்திபுக்ரி - பரவாயில்லை. முயற்சி செய்தால் இடம் கிடைத்துவிடும். இரண்டாவது இடத்தில் – பெயர் நினைவில் இல்லை -கட்டிடங்கள் என்று சொல்ல எதுவுமேயில்லை. எல்லாம் குடிசைகள். நாங்கள் போனவுடன் ஊர் மக்கள் எங்களை சூழ்ந்துகொண்டார்கள். வங்கியின் கிளை திறக்கப்போகிறது என்ற செய்தி காட்டுத் தீ போல ஊர் முழுவதும் பரவியிருக்கவேண்டும். “எப்பொழுது திறக்கப் போகிறீர்கள்? எங்களுக்கெல்லாம் கடன் கொடுப்பீர்களா?” போன்ற பல கேள்விகளால் என்னை துளைத்தெடுத்தார்கள். சூழ்ந்திருந்த எல்லோரும் பார்ப்பதற்கு ஒரே மாதிரி ஒரே அச்சில் வடித்தவர்கள் போல் இருந்தார்கள். பெரும்பாலானவர்கள் பங்களாதேஷிலிருந்து ஓடி வந்த அகதிகள். அவர்களுக்குச் சொந்தம் என்று எதுவும் கிடையாது. மிகவும் பாவப்பட்ட ஏழைகள். கண்டிப்பாக அவர்களுக்கு உதவ வேண்டும். ஆனால், பிரச்சினை என்னவென்றால் ஊரிலுள்ள மசூதியைத் தவிர வேறு கட்டிடம் எதையும் பார்க்கமுடியவில்லை. கிளை திறப்பதற்கு ஒரு இடம் வேண்டும் என்றேன். எங்கள் மசூதியில் திறந்துகொள்ளுங்கள் என்றார்கள். ‘மசூதியிலேயே கிளையா? ரிசர்வ் வங்கி அதை அனுமதிக்குமா?’ போன்ற கேள்விகளுக்கு என்னிடம் அப்பொழுது விடையில்லை. “இல்லை, தனியார் இடம் கிடைத்தால் நல்லது,” என்றேன். எல்லோரும் தங்கள் இடத்தை எடுத்துக்கொள்ளுமாறு முன் வந்தார்கள். ஆனால், ஒரு கட்டிடத்தை ரிசர்வ் வங்கியின் வழிகாட்டலின் படி கட்டித்தர அவர்களில் யாருக்கும் வசதியில்லை. யாருக்கும் அவர்கள் வசிக்குமிடம் சொந்தமில்லை. எல்லாம் புறம்போக்கு நிலம். விரைவில் முடிவெடுக்கிறோம் என்று மட்டும் கூறி அங்கிருந்து விடை பெற்றுக்கொண்டேன். மனதுக்கு சங்கடமாகத்தான் இருந்தது.

அடுத்த இடம் ஜோர்ஹாட். அங்கேயும் இரண்டு கிராமப்புறங்களில் கிளைகள் திறக்கவேண்டும். ஒன்று- கொசைன்சத்ரா. கோலாகாட் என்ற ஒரு ஊருக்கு மிக அருகாமையிலிருந்தது. பிரச்சினையில்லை. இன்னொன்று – ஹாத்திகோவா - உள்ளே தள்ளிப் போகவேண்டும். மிக எளிமையான, அழகான கிராமம். முதல் பார்வையிடலிலேயே உள்ளூரில் கொஞ்சம் வசதியான ஒருவர் தன் வீட்டின் இன்னொரு பகுதியை மாற்றியமைத்து கிளை திறப்பதற்கு இடம் கொடுப்பதாக வாக்களித்தார். இடமும் சரியாக இருந்தது. உடனேயே ஒப்புக்கொண்டென். ஒரே நாளில் இரண்டு கிளைகளுக்கான அஸ்திவாராம் போட்டாயிற்று. குவாஹாத்திக்குத் திரும்பிவிட்டேன்.

வந்தவுடன் அலுவலக ஊழியர்களின் யூனியனுடன் பேச்சு வார்த்தை. அவர்களின் முக்கியமான வேண்டுகோள் எல்லா புதிய கிளைகளையும் உடனே திறந்துவிட வேண்டும். பல அசாமிய இளைஞர்களூக்கு வேலை வாய்ப்புக்கு ஏற்பாடு செய்யவேண்டும்.  நான் குவாஹாத்தியில் இறங்கியவுடனேயே வேலையில் இறங்கிவிட்டது பற்றி அவர்களுக்கு மகிழ்ச்சி.

ஒரு சில தினங்களுக்குப் பிறகு வடக்கு லக்கிம்பூருக்குப் பயணம், அங்கே இரண்டு கிளைகளுக்கு அனுமதி கிடைத்திருந்தது. முதன் முதலாக ப்ரம்மபுத்ராவை விமானத்தில் மூன்று முறை கடந்து பிரமித்தேன். ஒரு ஊரின் பெயர் கோய்லாமாரி. இன்னொன்று இப்பொழுது நினைவில் இல்லை. கோய்லாமாரியை ஒரு ஊர் என்று சொல்வதைவிட ஒரு தேயிலைத் தோட்டம் என்றுதான் சொல்லவேண்டும். அங்கே தேயிலைத் தோட்டத்தை விட்டால் வேறெதுவுமேயில்லை. தோட்டத்தில் வேலை பார்க்கும் தொழிலாளிகளுக்கான பல குடிசைகள். பரம ஏழைகள். தோட்டத்தில் மேலாளரின் ஒரு பெரிய பங்களா. முன்பின் அறிமுகமில்லாவிட்டாலும் அந்த மேலாளர் நன்கு உபசரித்து அந்த தோட்டத்தைப் பற்றி விவரமாகக் கூறினார்.  அவர் சொன்னதில் முக்கியமான தகவல் என்னவென்றால் அந்த தோட்டத்தில் அடிக்கடி புலிகள் சுற்றி வருமாம். குறைந்தது இரண்டு மூன்று குடும்பங்கள் புலியால் அழிந்திருக்கின்றன என்றார். ஒரு ஐம்பது அறுபது தொழிலாளிகளுக்காக ஒரு புதிய கிளையை எப்படித் திறப்பது?

மற்றொரு ஊருக்கு - பெயர் மறந்துவிட்டது - அப்பொழுது போக முடியாது என்று சொன்னார்கள். கனமழை இல்லாத நாட்களில் படகு மூலமாக ஒரு ஆற்றை கடந்துதான் அந்த ஊருக்கு போகமுடியுமாம். மழை காலங்களில் போவது சாத்தியமில்லை. ஒரு ஊரையே அணுக முடியாது என்றால் அங்கே ஒரு வங்கியின் கிளையை எப்படித் திறப்பது?

வடகிழக்கு மானிலங்களில் பெரும்பாலான கிராமங்கள் இப்படித்தான். மிகவும் பின் தங்கியவை. ஒரு வங்கியின் கிளையைத் திறப்பதற்கு பாதுகாப்பான கட்டிடம் தேவை. அந்த பகுதிகளில் ஊடுருவிகள், பயங்கரவாதிகளினால் அடிக்கடி பல அசந்தர்ப்பங்கள் ஏற்பட்டிருக்கின்றன. எளிதாக எட்டமுடியாத இடங்களில் வேலை பார்ப்பதற்கு அலுவலர்கள் கிடைப்பது மிகக் கடினம். உள்ளுரிலேயே படித்த இளைஞர்களை வேலைக்கு அமர்த்திக்கொள்ளலாம் என்றால் சட்டம் அனுமதிக்கவில்லை. இந்த ஊர்கள் வளர்ச்சியடைய வேண்டுமென்றால் மிகக் கடினமாக தன்னலமற்று உழைப்பும், பலரின் ஒத்துழைப்பும் வேண்டும்.

ஒன்றிரண்டு மாதங்களில் மூன்று கிளைகளை மட்டுமே என்னால் திறக்க முடிந்தது.

நவ்கானில் எங்களுக்கு அனுமதி கிடைத்த ஊரில் ஒன்று அந்த நேரத்தில் அசாமின் நிதி அமைச்சரின் தொகுதியில் அமைந்திருந்தது. சரி, அவரைப் போய் சந்திக்கலாம். உதவி கேட்கலாம் என்று போனேன். எந்தவித படாடோபமுமில்லாமல் தன்னைக் காண எனக்கு அனுமதி கொடுத்தார். மிக எளிமையானவர். நானும் அவரிடம் அந்த ஊரில் மசூதியைத் தவிர வேறு கட்டிடமேயில்லை, கட்டிடம் கட்டுவதற்கு கடன் வசதி செய்துகொடுத்தாலும் ரிசர்வ் வங்கியின் பல வரைமுறைகளுக்குட்பட்டு அங்கே ஒரு கட்டிடத்தை உருவாக்குவது சிக்கனமற்றது என்பதையும் எடுத்துக்கூறி அரசாங்கமே ஒரு சிறிய கட்டிடத்தை கட்டித் தருமாறு கேட்டுக்கொண்டேன். எவ்வளவோ முயன்றும் அது நடக்கவில்லை. மற்ற இரண்டு ஊர்களும் கிளைகள் திறப்பதற்கு அப்பொதைக்கு லாயக்கற்ற இடங்கள் என்பதையும் என் மேலதிகாரிகளுக்கும், உள்ளூர் ரிசர்வ் வங்கிக்கும் தெரிவித்து விட்டேன். இடையில் தேர்தல்கள் வந்துவிட்டன. அசாம் கன பரிஷத்தின் சூறைக்காற்றில் அரசாங்கமே மாறிவிட்டது. புதிய அரசாங்கம், புதிய கொள்கைகள், புதிய எதிர்பார்ப்புகள். மத்தியில் ராஜீவ் காந்தி பிரதம மந்திரியாக இருந்தார். புதிய உற்சாகம். வடகிழக்கு மானிலங்களின் வளர்ச்சிக்காக வடகிழக்கு கௌன்சில் ஒன்றை நிறுவி அதை செயல்படுத்துவதற்கு மத்திய அரசாங்கத்திலிருந்து ஒரு பெரிய அணியையே ஏவினார். 

                                                                                                                                                இன்னும் தொடரும்………. 

மலரும் நினைவுகள் - இந்தியாவின் வடகிழக்கு மானிலங்களைப் பற்றி

முன்னுரை:

பல இடங்களுக்கு மாற்றல்கள் கொடுக்கக்கூடிய பொதுத்துறை வங்கியின் ஒரு மேலதிகாரி பதவியை வகித்த காரணத்தால் இந்தியாவில் பல இடங்களில் வேலை பார்க்கக்கூடிய சந்தர்ப்ப சூழ்னிலை எனக்குக் கிடைத்தது. புதுப் புது இடங்கள். புதுப் புது மக்கள். புதுப் புது சூழ்னிலைகள். புதுப் புது சவால்கள், புதுப் புது அனுபவங்கள். அவற்றில் சிலவற்றைப் பற்றி எழுத வேண்டும் என்ற எண்ணம் வெகு நாட்களாக இருந்தது.  நினைவில் நின்றவை சில. நினைவுக்குக் கொண்டுவந்தவை சில. மறந்ததும் சில. ஆரம்பித்து வைக்கிறேன். தொடர்வேனா, முடிப்பேனா தெரியாது. நடக்க  நடக்க நாராயணன் செயல். பார்க்கலாம்.

முதலில் நான் தேர்ந்தெடுத்திருப்பது இந்தியாவின் வடகிழக்கு மானிலங்களைப் பற்றியது….

வட கிழக்கு மானிலங்கள்

1985-87-களில் வடகிழக்கு மானிலங்களில் அசாமின் தலைநகரமான குவாஹாத்தியை அலுவலகமாகக் கொண்டு இரண்டரை ஆண்டுகள் பணி புரிந்திருக்கிறேன். புதிய தலை நகரமான டிஸ்பூர் அப்பொழுதுதான் உருவாகிக்கொண்டிருந்தது.

இந்தியாவின் வடகிழக்கு எல்லையில் அமைந்திருக்கும் ஏழு சகோதரிகள் என்றழைக்கப்படும் ஏழு மானிலங்கள் – அசாம், அருணாசலப் பிரதேசம், நாகாலாந்து, மணிப்பூர், மேகாலயா, திரிபுரா மற்றும் மிசோராம். மிக அதிக அளவில் நீர், நில, கனிம, மனித வளங்களைக்கொண்ட இந்த மானிலங்கள்தான் பொதுவாக எல்லையோரப் பகுதிகளில் பதட்டமானதும் மிகவும் பின் தங்கிய மானிலங்களுமாகும். இந்திய நாட்டுக்கு வடகிழக்கு எல்லையில் அரணாக விளங்கும் இந்த மானிலங்களில் தான் எல்லையோர பாதுகாப்புக்காக இந்திய அரசாங்கம் கோடிக்கணக்கில் பணத்தை செலவு செய்து வருகிறது. அதே சமயம் பாதுகாப்புக்காக செலவிடும் பணத்தில் ஒரு சிறிய பகுதியை மட்டுமே இந்த மானிலங்களின் வளர்ச்சிக்காக மத்திய அரசாங்கம் செலவிடுகிறது என்ற குற்றச்சாட்டும் இன்றும் தொடர்ந்து வருகிறது.

நீர்வளம்

ப்ரம்மபுத்ரா இங்குள்ள மிகப் பெரிய ஆறு. இமயமலையின் திபெத் பகுதிகளில் உற்பத்தியாகும் இந்த நதி இந்தியாவில் அருணாசலப் பிரதேசத்தில் புகுந்து அசாம் வழியாக பங்களாதேஷ் நாட்டுக்குள் ஓடி கடலில் கலக்கிறது. எந்த கட்டுப்பாடுமில்லாமல் தன் இஷ்டப்படி ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. ஒரு சில இடங்கள் தவிர பொதுவாக ஆழமில்லாத பரந்து ஓடும் ஆறு. பல இடங்களில் இந்த ஆற்றின் ஓட்டம் பல முறை மாறியிருக்கிறது.

கல்கத்தாவிலிருந்து குவாஹாத்தி வழியாக திப்ருகர் நகரம் வரை தாவித் தாவிச் செல்லும் இந்தியன் ஏர்லயின்ஸ் விமான சர்வீஸ் இருந்தது. இந்தியாவின் பிற இடங்களிலிருந்து அசாம் சென்றடைய ப்ரம்மபுத்ராவின் குறுக்கே 1962-ல் கட்டப்பட்ட ஒரே ஒரு பாலம்தான் இருந்தது. சராய்கட் பகுதியில் இந்தப் பாலம் அசாமில் பொங்கைகான் என்ற இடத்தை குவாஹாத்தியுடன் இணைக்கிறது. இந்தப் பாலத்தில் மேலும் கீழுமாக இரண்டு அடுக்குகள். ஒன்றில் மோட்டார் வாகனங்களும், இன்னொன்றில் ரயிலும் போக முடியும். கல்கத்தாவிலிருந்து குவாஹாத்திக்கு விமானத்தில் செல்லும்பொழுதெல்லாம் இந்தப் பிரம்மாண்ட பாலத்தைக் கண்டு வியந்திருக்கிறேன். பிந்தைய காலங்களில் இன்னும் இரண்டு பாலங்களைக் கட்டி முடித்திருக்கிறார்கள். மூன்றாவது பாலத்தின் வேலை இன்னும் நடந்துகொண்டிருக்கிறது. கல்கத்தாவிலிருந்து காம்ரூப் எக்ஸ்பிரஸ் ரயிலில் ஏறினால் குறைந்தது 24 மணி நேரம் பயணம். சரியான நேரத்துக்குப் போய் சேர்ந்ததாக சரித்திரமே கிடையாது.

குவாஹாத்தியிலிருந்து விமானம் மூலமாக ப்ரம்மபுத்ராவைக் கடந்து தேஜ்பூர். மீண்டும் ப்ரம்மபுத்ராவைக் கடந்து ஜோர்ஹாட். மீண்டும் ப்ரம்மபுத்ராவைக் கடந்து வடக்கு லக்கிம்பூர். மீண்டும் ப்ரம்மபுத்ராவைக் கடந்து திப்ரூகர். அங்கிருந்து சில விமானங்கள் அருணாச்சல பிரதேசத்தில் ஜீரோ. பல முறை பறந்திருக்கிறேன். ஒவ்வொரு முறையும் ப்ரம்மபுத்ராவைப் பார்த்து பிரமித்திருக்கிறேன்.

ப்ரம்மபுத்ரா ஆற்றின் கரையோரமாக பல நேரங்களில் காரை ஓட்டிக்கொண்டு திப்ரூகர் சென்றிருக்கிறேன். அருணாச்சல பிரதேசத்தில் இந்த ஆற்றின் முகத்துவாரம் ஒன்றில் ஒரு பெரிய அணை ப்ரம்மபுத்ரா போர்ட் என்ற மத்திய அரசாங்க நிறுவனத்தால் கட்டுவதாக இருந்தது. இடத்தின் பெயர் மறந்து விட்டது. நான் பணி புரிந்த வங்கிக்கு அங்கே கிளை திறப்பதற்கான அனுமதி ரிசர்வ் வங்கியிடம் பெறப்பட்டிருந்தது. அணை கட்டப்பட இருக்கும் இடத்தைப் போய் பார்த்திருக்கிறேன். அத்வானக்காடு. அங்கங்கே ஆதிவாசிகளின் குடிசைகள். ஆனால் இங்கே அணை கட்டுவதற்கு அன்றைய முதலமைச்சராக இருந்த அபாங்க் எதிர்ப்புத் தெரிவித்ததால் திட்டம் இழுத்துக்கொண்டிருந்தது. அங்கே வசித்து வரும் சுமார் 50000 ஆதிவாசிகளை இடம்பெயர வைக்க முடியாதென்று காரணம் காட்டப்பட்டது. அந்த திட்டத்தையே நாளடைவில் கைவிட்டு விட்டார்கள் என்று நினைக்கிறேன். விளைவு, தொடர்ந்து ஆண்டு தோறும் ப்ரம்மபுத்ராவில் வெள்ளம். கோடிக்கணக்கில் வெள்ள நிவாரணத்துக்கு செலவிடப்பட்டு வருகிறது. ஆனால் சீனா தன் பகுதியில் பிரம்மாண்டமான அணையைக் கட்டத் துவங்கியிருக்கிறது.

பல இடங்களில் ஆங்காங்கே வயல் பகுதிகளில் இடுப்பளவுக்கு தண்ணீர் நிற்கும். எல்லாம் பிரம்மபுத்திராவிலிருந்து வழிந்தோடும் தண்ணீர் தான். தண்ணிருக்கு நடுவே நெற்பயிரும் உயர்ந்து நிற்கும்.  நெல் விதைத்தால் போதும். தானாகவே வளரும். வேறு எதுவும் செய்யவேண்டாம். தேங்கி நிற்கும் தண்ணீரில் வேண்டிய அளவு மீன்கள் வளர்கின்றன. மீன் பிடிக்கும் தூண்டிலை தண்ணீரில் போட்டால் போதும். வேண்டிய அளவு மீன் பிடித்துக்கொள்ளலாம். சாப்பாட்டுக்கு அரிசியும், பருப்பும் மீனும்தான். மக்கள் அதிகமாக உழைக்காமலேயே உயிர் வாழ்வதற்குத் தேவையான உணவு கிடைக்கிறது. பொதுவாக மக்கள் எதற்கும் அவசரப்பட வேண்டியதில்லை. ‘லஹே, லஹே’ (மெதுவா, மெதுவா) இங்கே அடிக்கடி பயன்படுத்தும் வார்த்தை. மக்களுக்கு சுறுசுறுப்பு குறைவு என்று நாம் கருதினால் அதற்கு சரியான காரணம் இருக்கிறது.

மேலும், வடகிழக்கு மானிலங்கள் பொதுவாக மழை அதிகமாக பெய்யும் பகுதியும் கூட.  பல இடங்கள் மேடும் பள்ளமுமாக இருக்கும், நமது கேரளாவைப் போல. மழை அதிகமாக பெய்வதால் மரங்களுக்கும், செடி கொடிகளுக்கும் பஞ்சமேயில்லை. எங்கு பார்த்தாலும் மனித முயற்சியையும் மீறி மரக்காடுகள்தான். மரங்களை வெட்டி ப்ளைவுட்டாக மாற்றும் தொழிற்சாலைகள் அனேகம். அசாமிலிருந்துதான் ப்ளைவுட் இந்தியாவின் பல பகுதிகளுக்குச் செல்கின்றன. இந்த ப்ளைவுட் வியாபாரத்திலும் பல கோல்மால்கள். ஏ, பீ, சீ தரத்துக்கேற்ற எக்சைஸ் வரிகள். தரத்தை குறைத்து மதிப்பிட்டு அரசாங்கத்தை பல தொழிற்சாலைகள் ஏமாற்றுவதாக பேச்சு இருந்தது.

மரத்துக்கு அடுத்ததாக அங்கு அதிகமாக விளையும் பயிர் தேயிலை. உலகிலேயே மிக அதிக அளவில் தேயிலை உற்பத்தி செய்யும் பிரதேசம் அசாம்தான். தேயிலையைப் பதப்படுத்தும் தொழிற்சாலைகள் மிக அதிகமாக ஆங்காங்கே இருக்கின்றன. வங்காளத்தில் டார்ஜிலிங்கில் பச்சைத் தேயிலை கிடைக்கிறது. ஆனால், வட கிழக்கு மானிலங்களில் விளையும் தேயிலையை பதப்படுத்தி சி.டி.சி தேயிலையாக விற்கின்றனர். குவாஹாத்தியில் தேயிலைக்கு பெரிய சந்தை இருக்கிறது. வாரம் தோறும் ஏலம் நடக்கும். உலக அளவில் வியாபாரிகள் பங்கேற்பர். பொதுவாக அக்டோபர் நவம்பரில் தொடங்கி, மார்ச்சில் முதல் அறுவடையும் தொடர்ந்து ஜூன்/ஜூலை வரை இரண்டாவது அறுவடையும் நடக்கும். பின் இரண்டு மூன்று மாதங்களுக்கு ஒன்றும் இருக்காது. அந்தப் பருவத்தில் தேயிலைச் செடிகளின் வேண்டாத பகுதிகளை வெட்டி சுத்தம் செய்து அடுத்த பருவத்துக்கு காத்திருப்பார்கள்.

மரத்திலும் சரி, தேயிலையிலும் சரி பல நலிந்த தொழிற்சாலைகளும் மிக அதிகமாக காணப்பட்டன.

ஆரஞ்சுப் பழம், தேங்காய், பலாப்பழம், இஞ்சி, அன்னாசிப் பழம், எலுமிச்சைப் புல், சிட்ரனலா புல் போன்ற நறுமண மூலிகைகள் மற்றும் பல விவசாயப்பொருட்களுக்கும் வடகிழக்கு மானிலங்கள் பெயர் பெற்றவை. ஆனால், விளைந்த பொருட்களை சேமித்து வைத்து, சரியான விலைக்கு விற்பனை செய்து உற்பத்தியாளரான விவசாயிக்கு சரியான லாபம் கிடைக்க ஏதுவான கிடங்குகள், குளிர்சாதன கிடங்குகள், மார்க்கெட்டுகள், விவசாயிகளுக்கு வங்கிகளில் கடன் வசதி, தொலைதூரம் விவசாயப்பொருட்களை எடுத்துச்செல்லும் வாகன வசதி இவைகள் கம்மி. அதனால் இடைத்தரகர்களே அதிக லாபம் பார்த்தனர்.

பொதுவாக அசாமின் மேல் பகுதிகள் தேயிலைத் தோட்டங்களினாலும், மரத் தொழிற்சாலைகளினாலும் செழிப்பாக காணப்படுகின்றன. கீழ்ப் பகுதிகள் வெறும் விவசாயத்தை நம்பி இருப்பதால் மக்கள் அவ்வளவு செல்வ செழிப்போடு இருப்பதாகத் தெரியவில்லை.

வட கிழக்கு மானிலங்களில், முக்கியமாக அசாமில் நீர் வளத்தை சரியாகப் பேணிப் பாதுகாத்தால், ஓரளவு நவீன விவசாய முறைகளைப் பயன்படுத்தினால், மக்களுக்கு நவீன ஒருங்கிணைக்கப்பட்ட விவசாய முறைகளை சொல்லிக்கொடுத்தால், ப்ரம்மபுத்ராவின் குறுக்கே அணைகள் கட்டப்பட்டால்,   நதி நீர் வழி போக்குவரத்தை மேம்படுத்தினால், மேலும் சில முக்கிய இடங்களில் ப்ரம்மபுத்ராவின் குறுக்கே பாலங்கள் கட்டப்பட்டு அசாமுக்கும் மற்ற இந்திய பகுதிகளுக்குமிடையேயுள்ள தூரத்தை குறைத்தால்,….இப்படிச் சில கனவுகள் நிறைவேறினால், இந்தியா முழுவதற்கும் தேவையான பெரும்பாலான உணவுப் பொருட்களை வட கிழக்கு மானிலங்களிலேயே உற்பத்தி செய்து விடலாம் என்று நான் நம்புகிறேன். இந்தியாவின் மற்ற பகுதிகளை தொழிற்சாலைகள் மயமாக்கிவிடலாம்.

                                                                                                                                                …தொடரும்

எனக்கு எதையையுமே மேலெழுந்தவாரியாக சுருக்கமாக எழுதத் தெரியவில்லை. உணர்ந்ததை உணர்ந்தபடியே எழுத வேண்டும் என்று ஆசை. தொடர்ந்து பொறுமையாகப் படிப்பீர்கள் என்று நம்புகிறேன்.

Episode 3/Chapter 23: What, If Our Dreams Come True!

Chapter 23

Luckily for us, other than the tourists there was no one else inside the temple. The tourists were bewildered by our sudden appearance from behind a wall, but the people behind us were agitated.

“What the hell are you all doing here?”

“Are you trying to swindle anything from the temple?”

“Are you robbers?”

There was none from the temple administration yet. I decided to confess at least partially. I didn’t want more trouble.

“Look! We are not robbers! We don’t intend looting anything from the temple! We had some evidence about a tunnel passage from a mandap near the riverside to the temple. We also apprehend that there is some hidden treasure somewhere here. We don’t know yet. But if you all help us, possibly, we will be able to use the treasure to benefit everyone in the village. But if you refuse to cooperate with us and call the authorities and the police, then we can’t guarantee that any good at all would come out. Now, you decide what you wish to do with us. Hand us over to the police if you want to.”

I was clear and firm in my address to them. I had no doubt that they were going to help us.

There were some hectic discussions among them. In between, one of them shouted, “Why is the foreigner here? Is he going to smuggle out the treasure abroad?”

I pacified the man, showing the camera, “You see, the whole world is going to know that a treasure is being recovered from underground from this temple. These Englishmen have shot everything in their camera and they are going to show it in their television channels all over the world so that no one can cheat anyone about the treasure.”

Welsch was busy shooting film and interviewing a few. One of the tourists had now become the interpreter.

They consulted amongst themselves again. Many seemed to favor helping us unearthing the treasure. We wanted to finish the job quickly before they changed their mind. It was mid-afternoon and the temple priest must be here any time now, to close the front doors.

The villagers started digging the place below the red arrow mark found on the wall. When they had dug about a foot, they were met with a metallic sound and they stopped. They removed some more crust from the ground.

And there it was! A medium sized metal box!

They lifted it out and one of them hammered the lock which easily broke off. Everything happened in quick succession that we had very little control over the happenings. I grabbed the box quickly in my hands and opened it for all to see.

Inside the box, there were precious stones on the top layer and some jewelry beneath. I removed the precious stones outside and displayed it for everyone to see. The crowd immediately gathered around those valuables and was busy discussing their worth. What they did not care to notice was, there was another layer that I quietly removed and underneath there was another still smaller box. I opened the box and saw the copper plates inside. When no one noticed, I quietly closed the box, removed it, handed it over to Adhi Kesavan and whispered to him to run from the place without creating a suspicion or commotion. Adhi was a versatile actor and in the next few moments, he disappeared. Welsch was continuously shooting every action in his camera adding his commentary and I was very sure that he filmed even my lifting and removing the smaller box. No one in the crowd was interested in things other than the valuables and they were discussing about them heatedly.

In a small village like Brahmadesam, everything was an open secret. By this time, somehow news had already spread outside. Velu, the village chief, appeared in the temple in no time. He was accompanied by a number of his bodyguards.

I smelt danger now. When everyone was engaged in heated discussions and when I saw Velu questioning someone about the incident, just outside the mandap, I hurriedly told Welsch to leave the place through the tunnel quickly. I believed someone chasing him through the tunnel is a lesser risk than being caught by Velu and his bodyguards. Welsch understood and quickly disappeared behind the wall inside the tunnel.

Velu’s bodyguards quickly took control of the situation. They took into their custody the box and its valuable contents. Someone brought a lock and some sealing wax. The box was locked and sealed. He rounded up all the villagers and told them to be present in the village panchayat meeting to be held in the evening to dispose of the matter. The box and its contents would remain in his safe custody until the matter is settled, he told the crowd.

“I would go with you and the box.” I insisted.

“Who are you? What is your name? What are you doing here?’ Velu approached me menacingly. I told him my name and refused to say anything further. Seeing me obstinate, he told his bodyguards, “Take this fool too with you.”

Someone had just told him about Welsch with the camera and about another short bulky Englishman.

“Where are they?” shouted Velu arrogantly. “Run! Find out where they have disappeared.” Two of his men ran outside.

He ordered two more to get inside the tunnel. They hesitated, but obliged - frightened at his stern look.

*****

My book: "What, If Our Dreams Come True! An Uncommon Meeting with Lord Siva" is available for Kindle reading on www.amazon.com and the print version is available on www.pothi.com

Episode 3/Chapter 22: What, If Our Dreams Come True!

Chapter 22

It took some time for the dust and fumes that burst out from underground to die down. “The fumes could be poisonous,” Sudalai had warned us.

“Let me go first and find out what is lying there” offered Sudalai.

We were unsure whether Sudalai should be risked in our project. We couldn’t respond spontaneously. He took our silence as our concurrence. He went forward and peeped into the opening. Welsch directed his powerful torchlight inside the opening. Sudalai squeezed his eyes several times before he declared, “There seems to be a flight of stairs below.”

We all rushed forward. All the time, the camera was focused on all our activities. Donald, the cameraman filmed every action. Curiosity and fear were written very large on all our faces.

“Give me the lamp.” Even as he said this, Sudalai readied himself to step into the opening.

“It is very unfair to expect you to get into this,” I told Sudalai hesitantly. ‘Who knows what could lie beneath?’

“Never mind Sir, I have lived my life with ghosts and spirits of dead bodies. They did nothing to me.”

He took the hurricane lamp we had brought and lighted it. Holding a long stick with a hook to which he fixed the light, he slowly dipped it into the opening and waved inside.

“Excepting dust and mud, I don’t see anything else.” Saying this, he took his first step into the opening. His ankle and then his knee disappeared while he held the light firmly in his hand. Welsch stooped down, beamed and circled his powerful torchlight.

“There seems to be a mound just below the flight of stairs,” Welsch shouted. I translated that to Sudalai.

“Yes, I also see that now. It seems to be a snake’s mound. Mostly these mounds are empty. Even if there were snakes they won’t hurt me particularly. I have a promise from ‘Nagadevatha,’” replied Sudalai laughingly, from inside the opening; his full body had now fully disappeared into the opening. His laughter from inside produced a terrible echo.

Adhi Kesavan suddenly ran to his bicycle, saying he would be back shortly.

Donald was the one to follow Sudalai with his camera on. He wore heavy rubber shoes that went up to his knees. Englishmen always come well prepared for any eventuality whereas we were just bare footed.

Sudalai carefully took one step at a time, climbing down the stairs and went close to the ground. The picture was clearer to him.

“There are at least twenty steps as I count them. The place is full of dust and debris. Cobwebs are hanging loosely from everywhere. I can see several insects crawling on the ground. At least one snake is just popping its head out of the mound. It might be unsafe for you all.” Sudalai shouted from below.

“What else do you see?” I shouted back.

“There is a narrow passage all through and there is a bend after some distance. I don’t see what things lie beyond.”

“Sudalai, please come back. We might need to take further precautions before we proceed further.” I was really concerned for Sudalai.

By that time, Adhi Kesavan returned with a long, but narrow ladder. “I thought this might be useful.” He had also brought a host of other miscellaneous things.

“You all stay back there. Let me jump over the mound. It is not big. Let me walk up to the bend to see what is behind. It seems to be a real long tunnel. Where it leads, I can’t say right now,” shouted Sudalai.

“I have brought a ladder. You might probably use it to cross over.” Adhi Kesavan shouted from here.

“Push it down the stairs.”

The ladder was gently pushed down the opening. Sudalai deftly received it, climbed over the ladder, squatted and slid down holding on to its side rails. Before we could say anything, he had used the ladder as a bridge and was already on the other side. It was a delicate piece of an action. Once he was on the other side, he shouted, “Let me walk to the bend and see what lie behind. You all stay back until I return.”

Donald was capturing everything on his movie camera sitting on the steps inside the opening. The light was just sufficient for his camera.

As we all stayed back, Sudalai walked cautiously inside the tunnel and shouted, “The tunnel is tall enough for Welsch.”  Welsch was nearly six feet tall. Everyone waited with great anxiety. In the next few minutes, Sudalai disappeared behind the bend and there was no further sound from him.

For the next several minutes, we kept shouting for him from the opening, but there was no response from Sudalai. We were all terribly worried. There was suspense and horror. Marimuthu offered to go behind his father, but we stoutly refused. I suggested that we should wait for Sudalai to return and report.

“What if something had happened to him? What if snakes had bitten him? What if he was attacked by some poisonous insects from all sides?” Adhi Kesavan bombarded me with questions and doubts.

“Don’t worry! Nothing would happen to him.” I assured him, even as I tried to rein in my own doubts.

When nothing happened even after about half an hour I volunteered to go in. Adhi Kesavan resisted.

“Look, Adhi Kesavan! I am the most dispensable person here, should anything happen. You have your high stakes in the matter. I don’t want anything to happen to the Englishmen. Don’t worry! You don’t know really. I have an agreement with Lord Siva. He would ensure that nothing happens to me.” I told him.

I folded my ‘dhoti’ and tied it tightly around my loins and stepped into the pit. After the first few steps, I carefully stepped over the ladder, squatted and slid down. For a minute, I closed my eyes when I was passing over the snake mounds. But I managed to cross over and jumped onto the other side. Sudalai seemed to have cleared the passage, as he progressed forward inside the tunnel. Using the torch light I had from Welsch, I beamed it on all sides and took several steps. I held my breath briefly when I approached the bend. The suspense was growing in me as to what could be there on the other side.

When I reached the bend, I could see another straight passage. From the distance, I vaguely saw the silhouette of someone standing along the wall. That must be Sudalai. I was relieved and shouted to the people on the ground above, “I see Sudalai now standing near a wall.”

Slowly and steadily I walked towards Sudalai. I didn’t know how much time it took. I called out to Sudalai and he shouted back saying, “I am against the dead end of a wall.”

Soon, I was standing by his side. The tunnel ended against a wall and there was nothing more.

“I have heard myths that there were secret doors in palaces and temples. I am trying to find out,” said Sudalai.

We examined the wall with the help of shimmering hurricane light and torch. We knocked the wall and it was made of stone. It hurt our fingers. There were two carvings.

“I know what it means,” Sudalai told me. “One represents the Sun and the other Moon. Look at them closely. There seems to be nothing else. Did you notice? Maybe they represent the keys to the door. Only thing is, I tried and nothing happened. Maybe they are jammed.”

I tried. The carvings were delicate. I was moving my hands along the carvings and nothing was happening.

Then suddenly we saw some light behind us and there stood Donald with his camera. ‘Hey.’ He shouted from behind. He came close to us and his camera was on, capturing everything. Soon, Welsch too joined. Adhi Kesavan must have stayed back as the guard at the entrance along with Marimuthu, I surmised.

All of us tried our hands to uncover the mystery. We examined the ground, the side walls, the ceiling and the carvings, but we found nothing.

Probably, Adhi Kesavan must have felt uneasy waiting outside without any action. So, he too joined us in the next few minutes.

Frustration and dejection were growing in all of us.

“There must be an opening somewhere here,” repeated Sudalai. He picked up a small stone and drew some pictures on the ground. “I am sure the tunnel would be leading us somewhere, most probably inside the temple. Look at this.”

Then suddenly, he hit his temple with his hands, “What a fool I am! I missed the obvious.” Saying this, he leapt to the wall, keeping his fingers on the eyes of Moon carvings and pressed it hard. We heard a thundering sound suddenly. Startled, we all fell back in shock. Even Sudalai hurriedly took out his fingers and jumped out.

There we saw, the wall opening up by a few inches.

“There we are,” shouted Welsch.

A lot of dust and debris fell from the ceiling from above. Welsch moved forward and tried harder with the eyes of the Moon carvings. The door moved a few more inches. We tried repeatedly and the door opened inch by inch.

Adhi Kesavan was quite lean and could get inside the door. “There is a flight of steps going up from here. I am going up now.” He shouted from the other side. I also squeezed myself inside. Welsch followed me taking over the camera from Donald who was a little stout for the gap. We all climbed the stairs and were met with another dead end. Yet another stone wall!

The torchlight I took from Welsch was fading out slowly. Welsch quickly went back to get batteries from Donald, but soon returned empty handed.

“The spare batteries are missing from his backpack. He doesn’t know how. I have asked him to get back to the entrance of the tunnel and wait for our instructions. Anyhow, he won’t be able to get through the small opening here.”

The hurricane light was still with us, but even that was dying out slowly. We all examined every nook and corner from the top of the stairs. We could locate two more carvings of Sun and Moon similar to the ones that we had seen earlier down below. We tried our hands and fingers on them the same way. But nothing happened.

“See there, there is an arrow mark on the wall just above the stairs. I am seeing it on my camera view,” hailed Welsch.

We all looked up. Yes, there was a red arrow mark. “What does that mean?” questioned Adhi Kesavan.

The arrow mark from the ceiling was pointing towards the platform on top of the stairs, where we were all standing. We looked down and for the first time, we noticed that the platform was broken at several places unlike other stairs.

“Can there be something below this platform?” asked Welsch. I was the translator and interpreter for everyone, with my little English knowledge. As he was saying this, I saw him fiddling with the Sun carvings and what he did, I didn’t know, but, I heard another big rattling sound and the black stone wall rumbled and moved slowly.

And then, all of a sudden, we heard people shouting from behind our back and there were noises from our front too. A dozen or so villagers were standing behind us, carrying with them all types of tools like crowbars, sickles, hammer and so on. The opening in the stone wall in front of us led us to another small ‘mandap’ inside the temple and we were standing behind a statue. A small group of tourists in front of the statue looked startled and stepped back. Adhi Kesavan moved forward, followed by all of us and we were standing in front of another statue of Lord Siva surrounded by small statues of several other deities inside the small mandap. We were all caught red-handed.

*****

Episode 3/Chapter 21: What, If Our Dreams Come True!

Chapter 21

The eclipse started at about nine thirty in the morning and lasted nearly two hours and fifteen minutes. The Sun went behind and there was gloom everywhere. People believed that Rahu and Kethu, the two ‘snake constellations’ were swallowing the Sun during eclipse and so the eclipse period was considered inauspicious. I waited for the eclipse to be over. When the Sun appeared again to signal the end of the eclipse, I was ready on the river to take a bath. There were priests waiting near the river bank, offering their services to those who wanted to perform ‘tarpan’ and these priests were usually offered a small ‘dakshina’ for their services. (Dakshina is a small fee paid to a priest). When I was about to finish my bath, Adhi Kesavan too came running to join me and pleaded with me to wait for him for the tarpan. We finished our bath, changed our dress and went into the mandap on the banks of the river. The mandap looked cleaner for that day’s ritual. We joined a small group of people who were about to begin their tarpan. When the tarpan got over and people started dispersing after offering their small dakshina to the priest, we too approached the priest to offer ours. As we neared the priest, I was aghast with what I saw.

There, where the priest was sitting, just from above his head, a beam of sunlight passed through the ceiling and fell exactly on the crown of his head. His head was completely shaved except for a small tuft at the back. He, probably, felt the heat of the sun rays on his head. For a moment he looked up, raising his right hand just below his eyebrows as a cover, squinted, murmured something to himself and moved a foot to his left. Where the sun rays fell on the floor, we saw a two by two foot stone slab fixed to the ground and on this stone slab, was cut a small sculpture of a Brahmin prostrating before the Sun. And the sun rays fell exactly on this stone.

I looked at Adhi Kesavan and he also noticed this. His face brightened like thousand Suns. We knew what it meant. We quickly went out to a secluded place along the river bank, to work out our strategy.

*****

We allowed things to rest for a few days. Then, we chose a full moon day for our operations. When the village had gone to sleep, we slowly crept to the river side. During the intervening period, we had silently uprooted and cleared many bushes, for our easy passage to the mandap on the river side and we had also practiced moving through this passage even in darkness.

We went inside the mandap and located the small, two by two foot stone slab, cut with the sculpture of a Brahmin prostrating before the Sun, fixed to the ground. We had carried with us a chisel and a hammer besides a stick wound with cloth wig on one end to be used as a torch and a few other commonly available sundry items that we felt might be needed for our job. We chiseled along the edges of the stone slowly and steadily, but in the silence of the night, the noise was deafening. It appeared our forefathers were great engineers and they had far superior technology. The binding material was very strong and didn’t come out easily. We didn’t want to break the stone slab and make a shoddy show. We didn’t want people prying into our operations. Our bodies hurt, as we tried harder to separate the stone slab from the adjoining ones. It was past midnight and we hardly had two or three more hours at our disposal, as we knew most villagers would come out of their houses in the early morning hours to ease themselves in dark corners of the river side.

We tried and tried. We froze for some time when we suddenly heard the sound of a bullock cart moving on the roadside. ‘Would the farmer driving the cart have heard the noise of our chiseling?’ Probably not!

If he had, he would have responded with a loud shout. He ought to have been half asleep; the only sound that came from him was calling forth the bullocks ‘hei, hei’ to keep them on their track. From the distance, we heard the feeble sound of the bells tied to the neck of the bullocks. Nothing more!

Once the cart moved away, we continued our operations. Something crawled close to my legs and I jumped frightened. It could have been a snake, I didn’t know. Luckily no damage was done. My heart pumped feverishly and I breathed heavily.

‘Am I committing a mistake?’ I wondered for a moment.

Adhi Kesavan seemed to be stronger than what I originally thought. We were in the middle of peak summer and the air was damp. He was sweating profusely, as he concentrated on the job. I felt sorry that I couldn’t provide much physical help.

Suddenly, Adhi Kesavan raised his both hands jubilantly, signaling he had succeeded partially in disjointing the stone slab. It took some more time before he could completely remove it and we could touch the soil below it. With great urgency, we removed the subsoil. It went deeper and deeper until we hit with something.

‘Was it a lid of a box?’ We moved our hands slowly on the crest and tried to determine what it was. We avoided lighting the torch unless it became essential. After several minutes of inspection, it dawned on us that it could probably be a lid for something below. Could it be a trap door to a tunnel? It was made of metal. We tried to locate any bolt or handle, but there was none. We moved our fingers slowly along the edges and tried to lift it. It didn’t budge. We tried several times, but in the darkness we couldn’t find a way to open the door.

We noticed the wee hours lighting on the horizon and we knew soon people would be out of their homes. Feeling dejected, we hurriedly dumped the soil back into the pit, covered it with the stone slab and left the place.

*****

“I am sure there would be a passage or tunnel below the trap door.” I told Adhi Kesavan. The map pointed towards such a possibility.

“Will it be accessible?”

“I don’t really know. But there are some issues involved.”

“Like what?”

“You know, if at all we locate something beneath the ground, whatever that be, we need proof that it was retrieved from such and such place. People want proof. Anything underground is government property and we can’t claim private ownership. Besides, people might say that whatever we found was a hoax. So, we need witnesses that we indeed recovered something from there. And that witness must be irrefutable.”

“So, what should we do?”

“I have an idea. People tend to believe anything that is Western. We don’t seem to trust our own abilities, heritage, and talents unless an Englishman or an American vouchsafes for it. Many good things about us need to be lauded from abroad, for us to recognize. Our self-esteem had fallen so low these days, thanks to our subservience to Mogul, Europeans and British for centuries. So, I am planning to write to one of my friends over there. He is a very trustworthy person. He is now in England.”

Adhi Kesavan was looking undecided and confused. Then I explained to him about my association with William who gave away all the money he received from the sale of his estates for the construction of dams in Papanasam area. I also told Adhi Kesavan about Jhia, the street gymnast and acrobat, who had since married William and was now in England. They were happily married, before William finally left India and they now had a daughter.

“What can William do?” Asked Adhi Kesavan.

“He has contacts there. He can arrange for a television crew who would film our entire operation as a witness. If we find anything, they will telecast it as a story and discovery. The whole world will know. Then our rulers will tread cautiously in dealing with the issue, whatever might come up. We may have some defense and protection. If something very valuable was found, I am sure we are bound for a long legal battle.” I told him.

He was still unsure, but nodded his head - may be due to his realization that after all he had no choice in this matter.

*****

William’s mail arrived after a few weeks. It said he was trying to pull strings with a few influential people over there, to arrange for a TV team from a popular international television channel. He added that he needed to be extremely discreet about revealing details of our operations and that as soon as he succeeded, we would be intimated. He also wrote with pride that his daughter Dweepa had now picked up several words to speak and she had carefully learnt to pronounce my name too. The letter also said Jhia was very particular that Dweepa spoke Tamil too. Dweepa looked very cute and sweet in the photograph attached to the letter.

After a suspenseful wait for a month, his next mail arrived. Within the next couple of days, I was in Madras to receive the television crew. The crew arrived by a British Airways flight. We met at the airport and introduced each other. Welsch was a national broadcasting corporation’s reporter and he was accompanied by Donald, the cameraman. Welsch was once a cameraman too and so he too could cover the event if needed. We reached Ambasamudram by train, after changing over at Tirunelveli and they were put in a hotel that came nowhere near the standards they were used to. But they were quite accommodating and were excited about the work we were about to begin. I briefed them about what we might expect from our operations. I also briefed them about the legalities of the issue to the extent I knew.

Within the next couple of days, we left for Brahmadesam.

“Shall we hire a car?”I offered to Welsch and Donald.

“No, we shall use that…..” His fingers pointed out at the bicycles parked outside the judicial court complex. So, we hired bicycles from a cycle shop for a few days and we pedaled our way to Brahmadesam. It was hot during the day and we were sweating profusely. But the Englishmen seemed to be enjoying the hot weather and the cycle ride. A few onlookers wondered what we were up to.

I introduced Adhi Kesavan. Once again we briefly narrated the history of the place and the history of our apprehension about the possible evidence that might lie buried underneath somewhere that might entitle Adhi Kesavan to the ownership of properties that were endowed for public good several centuries ago. We reiterated our commitment that if such evidence was ever found during our operations, we intended to recover the properties and put them to good use benefitting people at large. We also explained that in our country many properties that rightfully belonged to several public trusts, temples, mutts or even peromboke lands belonging to the government had been usurped and that we had no personal agenda in the whole exercise.

Our entire conversation was video-graphed and recorded. We had to decide upon the timing for our operation.

“Do things that people least expect you to be doing,” said Welsch after inspecting the mandap. Initially, when the Englishmen arrived, the locals looked on with great curiosity. Many were eager to photograph themselves with the Englishmen. Donald liberally obliged them. Many villagers invited them to their simple houses for morning breakfasts that invariably happened to be some porridge made from cereals and vegetables. The Englishmen enjoyed their breakfasts. Donald was particularly very accommodating about the food, people and village atmosphere, though Welsch was much different.

“We have two choices. Either do it when everyone is asleep. Or do it during broad day light when no one bothers about us. Personally I would prefer the latter. That is during broad day light. The mandap and the riverside are deserted during the mid-afternoon. No one seems to notice anything. That is the ideal time. Besides, we may have better lighting, if we really have to go under the ground.” told Welsch.

We all agreed.

One fine afternoon, when Sun was at its peak, we went to the mandap. By now, many in the village had seen us together going around in bicycles, taking pictures, sitting at odd places, sleeping under the trees, doing nothing in particular and th villagers gradually learnt not to take us seriously.

We removed the stone slab and once again removed the earth beneath. We hit the lid. We examined the lid carefully in the broad day light. We found a small slot which could be used to lift the lid. We all tried, but it didn’t come off. The edges seemed to have been sealed with some kind of chemical and it stuck without budging. Where did they find such binding chemicals centuries ago? Or, had they become rusted and sticky over time?

“We might better bring in a welder to cut it open,” said Welsch.

“But the problem is  - the news would go out,” feared Adhi Kesavan

Undecided, we abandoned our operations for that day and we all returned back to our places.

*****

That night, I had a severe stomach pain and I struggled for long to get sleep. When I finally slept, I had a dream. In that dream, I saw someone resembling Sudalai, the one who was in charge of cremation ground at Papanasam, laying his hand on the lid under the stone in the mandap and the lid coming off. I saw him stepping inside the opening and disappearing for long. I was jolted and woken up. I couldn’t sleep for the rest of the night, though my stomach pain disappeared mysteriously.

That day, there was a postcard for me from Papanasam and the sender was none other than Sudalai. Someone had written the letter on his instructions.

“Respected Sir,” thus began the letter. “I had served in the cremation ground for more than five decades and have now decided to take retirement. Burning dead bodies, day in and day out, all my emotions and feelings seem to have frozen. Now I want to go on a pilgrimage, to lighten my heart and I wish to see you before I proceed. My son Marimuthu, who started off helping the workshop people when the dams were under constructions near Papanasam, is now a professional welder and he has his own shop now. He has asked me to convey his enquiries and regards to you. I am coming to see you in a week’s time.”

What a coincidence!

‘Thank God! We now have our welder who we can trust to maintain discretion.’ I immediately dispatched Adhi Kesavan to Papanasam to find Sudalai and his son Marimuthu and bring them here.

When they arrived, I explained the job on hand and the need for secrecy.

“Probably, my first pilgrimage would begin under the ground inside the tunnel, if there is one,” Sudalai commented promptly. He continued saying, “If my guess is correct, the tunnel might lead us to the temple. I have heard people saying that in old days, the temples and palaces had secret exits under the ground through tunnels for the safety of kings and queens and also to bury valuables.”

Marimuthu went back to bring a complete welding set. We began our effort once again enthusiastically. Sudalai cut open the heavy lid. The strong hands of Sudalai and Marimuthu lifted the lid. They stepped back quickly to avoid the heavy dust and pungent fumes that came out of the opening.

*****