Flashpoints of India - Part II (concluding part)

Reading the book: FLASHPOINTS by George Friedman, I was subconsciously driven to compare India as we see it today and Europe and to introspect on the flashpoints as applicable to India. India is not short on such flashpoints. The arguments that came to my mind are:

1.        India is still a nascent democracy, continuing its experiment with it. In my view, India was never one country until August 15, 1947 when it attained political freedom from the colonial rule of the Imperial British. Historically, we were a region ruled and controlled by regional satraps who called themselves kings or even emperors. Never in the history of India was the whole region ever been ruled by one person or entity. It is a union of hundreds of smaller regions that had remained either as the fiefdoms of local rulers or under the control of the colonial rulers, mainly the British.

2.       As a region ruled by monarchs, badshahs and sultans in different parts, India had always remained a divided land - divided by its various languages, religions, sects and subsects, castes and communities. Every ruler had indiscriminately exploited such division using deceits, lies, and force. The resultant scar on various communities have never disappeared.

      3.         India had remained one of the regions most invaded by external aggressors, leave alone the frequent mutual internal aggressions, wars and battles. The internal borders kept changing from decades to decades or even year to year depending on who ruled the particular region.

     4.      India had remained a rich place for its wealth, culture, literacy, manpower, natural resources, produces and markets. Commerce and trade with Indian subcontinent had always remained very lucrative. It has one of the longest, easily accessible seacoasts and deep harbors. The divisions and the lack of unity among the people had made the job of the aggressors quite easy.

       5.          India had been the birth place for a few major religions: Buddhism, Jainism, and Sikhism though these religions were all offshoots of the underlying doctrines of Hinduism, the religion of the majority of the region. Religious conflicts had existed even before the entry of Islam or Christianity into this region.

    6.     Many of the Indian rulers had enlarged their kingdom to include several parts of its neighboring areas like Afghanistan, Burma, Thailand, Indonesia, Malaysia, Sri Lanka and several smaller islands. In the process, cultures and religions have mingled and Indian cultural and religious practices had been sown in those regions that can be seen even today. Likewise, the invading Muslim and Colonial Christian rulers too, had left their deep impression in India’s soil that continues to be the cause of India’s perpetual agony over a number of issues, including its religions, even today. Cultures of India had comingled with those of the invaders – mainly the Muslims and Christians from the Northwest and West. Religion continues to be an unsolvable bone of contention among many.

     7.     The savage looting and exploitation of India’s resources had left deep scars among many within this region. Fundamentalist approaches within the majority religion – Hinduism – is slowly raising its head in a perceived attempt to counter and reset historical ‘blunders’,- as they call it - causing further suspicion and distrust from the minority religions.

     8.       When the euphoria over the freedom from the external rulers slowly died after the first few decades after India’s Independence, regional and sub-regional sentiments are getting strong day after day as had been seen a thousand years ago.

v  In early days, there were only resentment and complaints of regional imbalances in growth – north-south divide, using and distributing resources, political domination by one section, domination by a section in government services, administrative control and deprivation for many others etc.

v  Slowly, many of the States that were linguistically divided over the years after Independence have started showing signs of one-upmanship.

v  Sharing of resources had always been a bone of contention among various states. The states have started fighting with each other, as though they are different nations by themselves.

v  Many clamor for subdividing states into smaller ones, not for administrative conveniences alone, but for enjoying the fruits of power and control.

v  Many smaller states now feel that they had been taken for a ride about the natural resources available in their place and clamor for more control over their natural wealth and demand higher allocation of funds to them, without even a clear cut idea how they would use the extra cash.

v  Several large states remain backward and poor while smaller states with not so much resources are making tremendous progress. Illiteracy is still widespread in those backward states, even while their population growth shows no sign of abating. In these backward states gender, caste, community and religion are significant factors.

v  In politics, national level political parties have slowly lost their grip over the masses, yielding place to regional/sub-regional or religion and caste based political outfits. Smaller the outfit, better is their bargaining power for enjoying the fruits of power.

v  In vote politics, caste has stayed to be the dominant factor everywhere. The earlier stigma about being considered ‘backward’ in the community has disappeared and there is now rather a clamor to be treated ‘backward.’ To move forward, one needs to be backward as some political commentator had quipped.

    9.          India is delicately poised against its neighboring countries.

v  The smaller ones nurse a grievance that India is acting like a Big Brother while the Big Brother herself nurses serious doubts about its BB neighbor China.

v  Though, barring China others haven’t exhibited any territorial ambitions, yet, the borders continue to remain tense and contentious. The accession of Kashmir, a Muslim dominated region ruled by a Hindu king, to India had never been accepted in toto and had resulted in a couple of wars with the neighboring Pakistan, besides culminating in constant trouble in the borders and terrorism within Kashmir.

v  Pakistan still harbors their grievance against India for enabling the birth of Bangladesh, a region which was formerly part of Pakistan. Coupled with their own vested interest in Kashmir, Pakistan encourages cross-border terrorism, hurting India most, sending it into a constant state of vigil and fear about terrorist activities.

v  India is constantly worried about infiltration and migration from neighboring Bangladesh into the border States.

v  Tibet had been another disputed area, now fully part of China who are making several inroads along the disputed borders. The former spiritual ruler of Tibet, Dalai Lama, is still in exile, having taken refuge in India and this fact remains a constant eye sore to China.

v  Not everything seems okay with our northeastern borders too. Though the activities of armed separatist elements have greatly disappeared, the region continues to reel under constant terrorist activities.

v  India is doing a delicate balancing with Nepal who had always felt that India was acting as a Big Brother.

v  India’s relationship with Sri Lanka needs special mention. Sri Lankan Tamil issue is an emotive issue for the southern state of Tamil Nadu, with every political party vying with each other to claim sole championship of the cause of Sri Lankan Tamils. Constant friction due to trouble in fishing in the waters between India and Sri Lanka is causing terrible embarrassment to the State and the Centre. Besides, the passing of the control of the islands of Kacchatheevu into the hands of Sri Lanka raises political storm every now and then.  

    10.   To cap it all, the latest addend into the already boiling cauldron of unsolved issues is the religious sentiments of a section of the majority religion – the so called ‘Hindutva’ group who feel that the nation had suffered enough by constant appeasement of the religious minorities for political reasons by the erstwhile ruling elites. This section wants to reverse history and put things in ‘proper perspective’.

There must be more to the list, I am sure. I am also not embarking upon explaining these points.

In conclusion, even as the world is talking about and questioning the future of European Union – a visa free zone of several countries and the Euro currency – a unified currency to meet the challenges of the power of American dollars - created to avert future wars in the European region and to stabilize and make progress in the region in a peaceful environment, at least some in India too have started wondering - or questioning - about the Indian experiment as one nation. Hopefully, the experiment would survive and succeed even, as many seem to wish.

Flash Points of India

I just completed reading, with great interest, a new book titled: FLASH POINTS, written by George Friedman. The book begins with a detailed narration of how the Jewish family of George Friedman escaped from Hungary during 1949 to Vienna – to escape the communists – when he was just six months old and how the family landed in the U.S.A subsequently, crossing several borders – his mother first in New York and his father later in 1952. The modern-day European Union was crafted in large part to minimize built-in geopolitical tensions that historically have torn it apart. Friedman, attempts, mixing rich history and cultural analysis that its design is failing. FLASHPOINTS narrates a living history of Europe and explains its most volatile regions.

No continent is as small and fragmented as Europe. Europe today consists of fifty independent nations (including Turkey and Caucasus). Europe’s population density is 72.5 people per square kilometer. The EU’s density is 112 and Asia is 86. Europe’s geography means it can’t be united through conquest. It means that small nations survive for a very long time – with long memories that make trust and forgiveness impossible. The map of Europe in 1000 is similar to the map of 2000. Europe has been a place where wars repeated themselves endlessly.

Europe is divided into borderlands, where nations, religions, and cultures meet and mix, but they can also be the places where the wars are fought. These are flashpoints. In World War I and II all the borderlands in Europe became flashpoints that sparked and set off fires that grew and spread. There is frequently a political border within, but the borderland itself is wider and in many ways more significant. The most important borderland divides the European peninsula from the European mainland, the West from Russia. There is another borderland between the French and German worlds, stretching from the North Sea to the Alps. The Balkans are the borderland between Central Europe and Turkey. The Pyrenees range of mountains in the southwest Europe are the borderland between the Iberians (of Spain, Portugal and Andorra) and the rest of the Europe. There are even smaller ones surrounding Hungary, where Hungarians live under the rule of Romanian and Slovakian states. There is even a water border – the English Channel, separating the Britain from the continent.

Europe rebuilt itself with difficulty and with help from its victors and, was given back its sovereignty by the actions of others. Europeans ceded their empire, their power, even in some ways their significance, to the principle that they should never again experience the horror of those years nor live on its precipice as they did in the Cold War.

The Institution, created to ban their nightmares was the European Union. Its intent was to bond European nations so closely together in such a prosperous enterprise that none of its nation members would have any reason to break the peace or fear another. Ironically, Europe had struggled for centuries to free nations from oppression by other nations and make national sovereignty and national self-determination possible.

The question is whether the conflict and war have actually been banished or whether this is merely an interlude, a seductive illusion. Europe is the single most prosperous region in the world. Its GDP collectively is greater than that of the United States. It couches Asia, the Middle East, and Africa. Another series of wars would change not only Europe, but the world.

I had always wondered why in India we can’t make history lessons as interesting as the description about Europe’s Flashpoints goes about in this book. My impressions about ‘History’ as an academic subject was: history was dull, mundane, mere statement of facts (whether true or false) without giving an opportunity to the student to introspect and interpret history. As someone said, ‘History is the lies of the victors and the self-delusions of those defeated.’

The book is revetting, thought provoking and makes history, engrossing to read about.

Reading the book: FLASHPOINTS, I was subconsciously driven to compare India as we see it today and Europe and to introspect on the flashpoints as applicable to India. The arguments I would put forth are:

                                                                                        ...... to be continued

நான் போட்ட நாடகம்: என் சிறு வயது நாட்களிலிருந்து இன்னொரு பக்கம்

சிறு வயதிலிருந்தே எனக்கு நாடகம், பாட்டு, இசை, சினிமா மீது தீவிரமான மோகம் இருந்தது. பள்ளி நாட்களில் திருநெல்வேலி டவுணில் பல இடங்களில் தெருக்கோவில்களில் கொடை விழா அங்கங்கே நடக்கும். (கோடை காலங்களில் மழை வேண்டி நடப்பதால் இது கொடை விழா என்று அழைக்கப்படுகிறது என்று நினைக்கிறேன்). இந்த விழாக்களின் போது உள்ளூர் இசைக் குழுக்களின் திரைப்பட இசை நிகழ்ச்சிகள் நடத்துவார்கள். பல இசைக் கருவிகளுடன் இணைந்து அவர்கள் திரைப்பாடல்களைப் பாடும் பொழுது வாயில் ஈ புகுந்தது தெரியாமல் அதிசயித்து  நின்று பார்த்துக்கொண்டிருப்பேன்.  இதைப் பற்றி தனியாகத்தான் எழுத வேண்டும்.

ஏழாம் வகுப்பு படிக்கும் பொழுது என்று ஞாபகம்.   நான் படித்த சாஃப்டர் உயர் நிலைப் பள்ளியின் ஆண்டு விழாவின் (பள்ளி தினம்) போது ஒரு இசை நாடகத்தில் நடிக்க என்னைத் தேர்ந்தெடுத்தார்கள். பல நாட்டுக்காரர்களைச் சித்தரிக்கும் ஒரு நாடகம். பர்மாக்காரராக நான் நடிக்க வேண்டும். ஆழ்ந்த வர்ணத்தில் ஒரு பட்டு வேட்டியும் குர்த்தா போன்ற உடையும் கொண்டு வர வேண்டும் என்றார்கள். என் வீட்டிலோ அப்படி ஒரு உடையும் இல்லை. புதியதாக தயாரிப்பதற்கும் வசதியில்லை. தெரிந்தவர்களிடமெல்லாம் கேட்டுப் பார்த்தோம். கிடைக்கவில்லை. பள்ளி தினம் நெருங்கிக்கொண்டிருந்தது. எங்கள் நாடகத்துக்கு பொறுப்பேற்ற ஆசிரியருக்கு நாங்கள் உடையை இன்னும் தயார் செய்யவில்லை என்று என் மீது பயங்கரக் கோபம்.எப்படியோ தெரியவில்லை பள்ளி தினத்துக்கு ஒன்றிரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு உடை தயாராகிவிட்டது. நாடகத்திற்கு நல்ல வரவேற்பு. எனக்கு ஏற்கெனவே  நன்றாகப் பாட வரும் என்பதால் என்னால் பர்மா நாட்டை வர்ணிக்கும்  ஒரு பாட்டை நன்றாகவே பாடியிருந்தேன்.

அந்த ஆண்டு அனுபவத்திற்குப் பிறகு பள்ளி தினத்து ஆண்டு விழா நாடகங்களில் கலந்துகொள்ள அனுமதி கொடுக்க என் வீட்டில் மறுத்து விட்டார்கள்.

ஆனால், எனக்கு நாடகம் மீது இருந்த ஆர்வம் குறையவேயில்லை. அந்த நாட்களிலேயே எனக்கு கதை, கட்டுரை, கவிதை, நாடகம் எழுத ஆர்வமும் இருந்தது. எங்கள் தெருவிலேயே இருக்கும் வேறு ஒன்றிரண்டு நண்பர்களுடன் இணைந்து கைப்பிரதி பத்திரிகை நடத்தியிருக்கிறேன். உணர்ச்சி வேகத்தில் பல பாடல்களை இயற்றியிருக்கிறேன். பள்ளியின் ஆண்டு மலருக்கு கட்டுரை எழுதி பெயர் பெற்றிருக்கிறேன். என் சகோதரர் ராமனுடனும், எஸ்.ஜி.எஸ் என்ற சந்தானம் போன்ற வேறு ஒன்றிரண்டு நண்பர்களுடனும் ஒரு இசைக்குழுவைத் தொடங்கியிருக்கிறேன். எங்கள் இசைக் கருவியெல்லாம் தரையில் விரிக்கப்பட்ட செய்தித்தாள்களும், சிலேட்டுக் கட்டையில் பதிக்கப்பட்ட சோடா பாட்டில் மூடிகளும், நன்றாக மழிக்கப்பட்ட தேங்காய் மூடிகளும்தான்.

நாடகத்தை மட்டும் விட்டு வைப்பதா? ஒரு சிவராத்திரியன்று நாடகம் போட வேண்டும் என்று தீர்மானித்தேன்.

அந்தக் காலங்களில் 1959-ல் வெளிவந்த டைரக்டர் ஸ்ரீதரின் ‘கல்யாணப் பரிசு’ போன்ற திரைப்படங்கள்  பிரபலமாக இருந்தன. அந்தப் படத்தில் மறைந்த திரு.தங்கவேலு அவர்களின்  நகைச்சுவைப் பகுதிகள் மிகப் பிரபலமானவை. அந்த வசனம் முழுவதும் மனப்பாடமாகத் தெரியும். அது போன்று ஒரு நகைச்சுவை நாடகம் போட வேண்டும் என்று ஆசை. ‘சீட்டுக் கட்டும் சிவராத்திரியும்’ என்ற தலைப்பில் ஒரு நாடகத்தை நானே எழுதினேன். முழுவதும் நகைச்சுவை துணுக்குத் தோரணம்.  நன்றாகவே வந்திருந்ததாக இன்றும் எனக்கு நம்பிக்கை.

அதேபோல 1954-ல் வெளிவந்த எம்.ஆர். ராதாவின் ரத்தக்கண்ணீர் திரைப் படமும் மிகப் பிரபலமாக இருந்தது. 1956-ல் கலைஞர் கருணாநிதியின் வசனத்தில் வெளி வந்த ‘ராஜா ராணி’ திரைப்படமும் அந்தப் படத்தின் ஒரு பகுதியான சாக்ரெடீஸ் நாடகமும் மிகப் பிரபலமாக இருந்தது. ரத்தக்கண்ணீரின் பட வசனங்கள் மிகவும் கூர்மையாக சமுதாயத்தை விமரிசிப்பதாக இருக்கும். அதனால் அந்தப் படத்தின் வசனங்களை நாடகமாகப் போடுவதை நாங்கள் விரும்பவில்லை. ஆனால், ‘உன்னையே நீ அறிவாய்…உன்னையே நீ எண்ணிப்பார்…ஏன், எதற்காக, எப்படி என்று கேள்,….. குமுறும் எரிமலை, கொந்தளிக்கும் கடல் அவை விட பயங்கரமானவன் சாக்ரெடீஸ்…’ போன்ற வசனங்கள் என்னை மிகவும் ஈர்த்திருக்கின்றன.  அதனால் சாக்ரெட்டீஸ் நாடகம் போடுவது என்று தீர்மானம் ஆகியது.

ஆனால், சரித்திர நாடகம் போட வேண்டுமென்றால் நிறைய உடை தயாரிக்க வேண்டும். வேடம் போட வேண்டும். ‘இதோ நான் இருக்கிறேன்’ என்று ஆபத்பாந்தவனாக, ஆஞ்சனேயராக வந்து சேர்ந்தார் நாங்கள் இருந்த குடியிருப்பில் மாடிக்கு புதியதாக குடிபுகுந்த திரு.சுந்தரராமன் அவர்கள். எல்.ஐ.சி யில் வேலை பார்த்து வந்தார். திருநெல்வேலிக்கு மாற்றலாகி வந்திருந்தார்.  நாடகம் போடுவதில் அவருக்கும் தீவிர ஆர்வம். அவர் உதவியுடன் பல உடை அலங்காரங்களைத் தயாரித்தோம். அவருக்கு இரண்டு பெண்கள். முதலாவது மூன்று வயதிருக்கும். இரண்டாவது கைக்குழந்தை. மூத்த பெண் பயங்கர துடிப்பான குழந்தை. ‘ஏன், எதற்கு, எப்படி…’ என்று எல்லாவற்றையும் துளைத்தெடுப்பாள். அதே சமயம் எதைக் கையிலெடுத்தாலும் அக்கு வேறு ஆணி வேறாக பிரித்தெடுத்து விடுவாள். ‘எங்க வீட்டு ஹிட்ச்காக்’ என்றுதான் திரு சுந்தரராமன் அவளை அழைப்பார். அந்தப் பெண் தூங்கும்பொழுதோ அல்லது வெளியே கூட்டிக்கொண்டு போயிருந்த போதோதான் எங்களது வேலையைச் செய்யமுடியும். இரண்டு வாரங்களாக முயன்று, கிரேக்க ராணுவ வீரர்களுக்கான உடை, சாக்ரடீசுக்கான தாடி, போன்ற பல தேவைகளை தயார் செய்தோம்.

இன்னொரு பக்கம் ஒத்திகை நடந்துகொண்டிருந்தது. எனக்கு சாக்ரடீஸ் வேடம். வசனம் எனக்குத் தலைகீழ் பாடம். நாடகம் பார்ப்பதற்கு டிக்கெட் உண்டு. விலை இருபத்தைந்து புளியமுத்து கொட்டைகள். அன்றைய காலத்தில் பல வீடுகளி புளியமுத்து கொட்டைகளை சேகரித்து வைத்திருப்பார்கள். ஒரு சிலர் வீடு வீடாகப் போய் டிக்கெட் விற்க வேண்டியது.

நாடகம் போட வேண்டிய நாளும் நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. எங்கள் வீட்டு முன்பு ஒரு பரந்த வெளியிடம் உண்டு. அதுதான் மேடை. எதிர் புறம் இன்னொரு வீடு. இரண்டு வீட்டுக்கும் நடுவே பெரிய கயிறு கட்டி, நாடகம் போடுவதற்காக ஒரு திரையையும் திரு.சுந்தரராமன் தயாரித்துக்கொடுத்தார். அவருடைய பல்வேறு திறமைகளைக் கண்டு வியந்திருக்கிறேன். அவருடைய அம்மாவும் என்னனிடம் மிக அன்பாக  நடந்துகொள்வாள். ஒரே மகனின் நண்பனாயிற்றே!

நாடகம் தொடங்க நேரமாகிக்கொண்டிருந்தது. எங்கள் தெருவில் எதிர்புறம் வசித்த சங்குரு என்ற குஜராத்தி நண்பன் நாடகத் திரையை எப்படி இயக்குவது என்பதை பல முறை இயக்கிக் கற்றுக்கொண்டிருந்தான்.  நாடகம் ஆரம்பிக்க சரியாக ஒரு ஐந்து நிமிடங்களுக்கு முன்பு, கடைசியாக ஒரே ஒரு முறை மீண்டும் சரி பார்த்துக்கொள்கிறேன் பேர்வழி என்று முயன்று திரை ‘தொப்’பென்று கீழே விழுந்துவிட்டது.

நாங்கள் எல்லோரும் பழியாக அவனிடம் சண்டைக்குப் போக அவன் அப்பா எங்களிடம் கோபித்துக்கொண்டு எங்களிடம் சண்டைக்கு வந்தார். ‘நாடகத்தில் நடித்ததெல்லாம் போதும்,’ என்று சொல்லி அவனைக் கூட்டிக்கொண்டு போனார். ஒரு வழியாக சமாதானப் படுத்தி திரையில்லாமலேயே நாடகம்  நடத்தலாம் என்று தீர்மானித்தோம். எனக்கு ரொம்பவும் வருத்தம். தொடங்குவதற்கு ஒரு மணி நேரம் முன்பிலிருந்தே திரு.சுந்தரராமன் எங்களுக்கெல்லாம் மேக்கப் போடத் தொடங்கினார்.

இருபது இருபத்தைந்து பெரியவர்கள், பத்து பதினைந்து சிறுவர்கள் நாடகம் பார்க்க வந்திருந்தார்கள்.  மற்ற சிறுவர்கள் நாடகத்தில் பங்கேற்றவர்கள். சுமார் இருநுற்றைம்பது புளியமுத்துக் கொட்டைகள் வசூல். பாக்ஸ் ஆஃபீஸ் வசூல். எங்கள் தெருவில் வசித்து வந்த, பல விடலை பருவத்தினரின் ஒரு கனவுக் கன்னி நாடகத்துக்கு வரவில்லை என்பது எங்களில் ஒரு சிலருக்கு வருத்தம்.

நாடகம் முடிந்த கையோடு ‘சுடச் சுட’ எங்கள் அம்மா பண்ணிய பஜ்ஜி, கேசரி எல்லோரையும் வரவேற்றது. திரு.சுந்தரராமன் தயவில்லாமல் நாடகம் நடந்தேறியிருக்க முடியாது. அவருக்கு நன்றி. வயது வித்தியாசம் பார்க்காமல் சிறுவர்களோடு ஒருவராக அவரால் பழக முடிந்தது அவருடைய பெரிய பலம். ஏதோ எங்கள் நாடகத்துக்காகவே எங்கள் குடியிருப்புக்கு வந்த மாதிரி, நாடகம் நடந்தேறிய சில மாதங்களிலேயே அவர் நெல்லை ஜங்ஷனில் வீடு பார்த்துக்கொண்டு மாறிப் போய்விட்டார், எப்பொழுதாவது ஜங்ஷன் போகும் பொழுது அவர் வீட்டுக்குச் சென்று வருவேன்.

சிறு வயதிலிருந்தே பல துறைகளில் ஈடுபட்ட ஒரு திருப்தி எனக்கு.  A JACK OF ALL TRADE, BUT MASTER OF NONE. ஆனால், படிப்பிலும் நான் கெட்டி என்பதால் பொதுவாக என்னை என் வீட்டில் எதற்கும் தொந்தரவு செய்தது கிடையாது.

Lessons from Dhoni: Cricket is like circle of life, a great leveller: Dhoni - The Hindu

Cricket is like circle of life, a great leveller: Dhoni - The Hindu

I only wish we had the same maturity of Dhoni in our young ages. Rather than struggling over what we don't have, build on what we have. In fact, I have built a story in my new book of short stories why building one's strength is very important and why focusing on ones' strength rather than one's weakness really helps someone to succeed. It reiterated my already held belief: Let us not scream over what we don't have. Let us focus on what we have and be happy and build on it.

T N Neelakantan
www.neel48.blogspot.com

முதுகில் நான் வாங்கிய பலமான குத்து – திருநெல்வேலி சாஃப்டர் பள்ளி வாழ்க்கையிலிருந்து ஒரு பக்கம்

அந்த நாட்களில் சாஃப்டர் பள்ளியில் அவ்வளவு மணி மணியான ஆசிரியர்கள். பள்ளியும் நல்ல பெயர் பெற்றிருந்தது. தலைமையாசிரியர் திரு ஜான் ஆசீர்வாதமும் மிகவும் கண்டிப்பானவர். பள்ளியை மிக சிறப்பாக நடத்தி வந்தார்.

எனக்குப் பாடம் எடுத்த ஆசிரியர்களில் மிக முக்கியமானவரான திரு.ஜெசுமணி என்ற கணக்கு ஆசிரியரைப் பற்றி கண்டிப்பாக சொல்லவேண்டும். இவருடைய வகுப்புகள் என்றால் மாணவர்களுக்கு சிம்ம சொப்பனம். செம அடி விழும். கன்னா பின்னாவென்று திட்டுவார். வகுப்பிலிருந்து நோட்டுகளும் புத்தகங்களும் ஏவுகணைகள் போல வெளியே பறந்து கொண்டிருந்தால் அது கண்டிப்பாக திரு ஜெசுமணியுடைய வகுப்பாகத்தான் இருக்கவேண்டும் என்ற அளவுக்கு பெயர். கணக்கில் புலி. எந்த கடினமான கணக்கானாலும் வினாடிக்குள் தீர்த்துவிடுவார். மிகப் பிரமாதமாக சொல்லிக்கொடுப்பார். அவருடைய கண்டிப்பு காரணமாக பொதுவாக எந்த மாணவனுக்கும் அவரைப் பிடிக்காது. ஒரு மூன்று பேரைத் தவிர. அதில் நான் ஒன்று. மாதவன் மற்றும் சிவராம கிருஷ்ணன் என்ற மற்ற இரு நண்பர்களும் உண்டு. நானும் அவரிடம் நிறைய அடி, உதை, திட்டு எல்லாம் வாங்கியிருக்கிறேன்.

பத்தாம் வகுப்பு இறுதித் தேர்வுக்கு முன்னால் நடத்தப்பட்ட மாதிரித் தேர்வில் கணக்கில் மோசமாக செய்து அவரிடம் கட்டி வாங்கிக்கொண்டிருக்கிறேன். இருந்தும் என் மீதும் என் மற்ற இரு நண்பர்கள் மீதும் பொதுத் தேர்வில் கண்டிப்பாக நூறு மதிப்பெண்கள் வாங்குவோம் என்று மிகவும் நம்பிக்கை வைத்திருந்தார்.  தேர்வுக்கு ஓரிரண்டு மாதங்கள் முன்பிலிருந்தே எங்கள் மீது தனிக் கவனம் வைக்கத் தொடங்கினார்.

தினமும், மாலை வேளையில் சுமார் ஆறு மணி அளவில் எங்கள் மூவரையும் நயினார் குளக்கரை முழுவதும் எங்கள் தோள்கள் மீது தன் இரண்டு கைகளையும் போட்டுக்கொண்டு நடத்திச் சென்று பல பாடங்களை மீண்டும் மீண்டும் விளக்கிச் சொல்லி, மனக்கணக்குப் போட வைப்பார்.  ‘செயின் ஸ்மோக்கர்’ வேறு. பள்ளி வேளைத் தவிர மற்ற நேரங்களில் அவர் கையில் கண்டிப்பாக சிகரெட் இருக்கும். சரியாக கணக்குப் போடவில்லையென்றால் தலையில் பலமாக குட்டு விழும். அல்லது கன்னத்தில் குழி விழும். எழுதித்தான் காட்டவேண்டுமென்றால் குளக்கரையில் கிடக்கும் ஏதேனும் ஒரு குச்சியை கையில் எடுத்து மண் தரையிலேயே எழுதிக் காட்டுவார்.

எங்கள் மூவரிலும் மாதவன் என்ற நண்பன் நல்ல புத்திசாலி. கற்பூர புத்தி. மிகவும் ஒல்லி உடம்பு. ஒரு ஆசிரியரின் பையன். திரு.ஜெசுமணி சொல்லிக்கொடுத்த பின்பும் எனக்குத் தோன்றும் சந்தேகங்களை அவன் தான் விளக்கிச் சொல்வான். முந்திய வருடங்களில் பொதுத் தேர்வில் கொடுக்கப்பட்ட கேள்விகளை மீண்டும் மீண்டும் போட்டுப் பார்ப்போம்.

பொதுத் தேர்வும் வந்தது. அன்று கணக்குப் பாடத் தேர்வு. நிறைய அறிவுரைகளுடன் எங்களை தேர்வு அறைக்குள் அனுப்பினார். எனக்கு டென்ஷன் ஆகக்கூடாது என்று முக்கியமாக அறிவுரித்தினார். மாதிரித் தேர்வில் டென்ஷனாலேயே நான் கோட்டைவிட்டேன் என்று அவருக்குத் தெரியும். முன்று மணி நேரம் கொண்ட தேர்வை மாதவன் வெகு விரைவிலேயே முடித்து விட்டான். நானும் விரைவிலேயே முடித்து விட்டு மீண்டும் மீண்டும் சரி பார்த்துக்கொண்டேன்.

தேர்வு முடிந்து வெளியே வந்தவுடன் எங்கள் மூன்று பேரையும்  திரு ஜெசுமணி வழி மடக்கினார்.

“எப்படிடா பண்ணியிருக்கீங்க?” மிரட்டல் தொனியில் திரு.ஜெசுமணியிடமிருந்து கேள்வி வந்து எங்களைத் தாக்கியது.

‘நூறு மார்க் நிச்சயமாக,’ என்று எந்த சந்தேகமும் இல்லாமல் மாதவன் சொன்னான். சபாஷ் போட்டார் ஆசிரியர்.

“நி எப்படிடா?” என்று சிவராமகிருஷ்ணனை மிரட்டினார். கொஞ்சம் தயங்கி, எப்படியும் நூறு வந்துவிடும் என்று சிவராம கிருஷ்ணன் சொன்னான்.

ஜெசுமணியின் பார்வை என் மீது திரும்பியது.

நான் ஏற்கெனவே என்னுடைய விடைத்தாளை சரி பார்த்து துல்லியமாக என்ன கிடைக்கும் என்று பார்த்து விட்டேன். “தொண்ணுத்தைந்து வரும்” என்று நான் பதில் சொல்லும் முன்பேயே என் தலையைப் பிடித்து என்னைக் குனிய வைத்து முதுகில் ஓங்கி ஒரு குத்து விட்டாரே பார்க்கலாம்.  “என்னடா தொண்ணுத்தைந்து……அவன்  …..  யைப் போய் நக்குடா” என்று அசிங்கமாகத் திட்டினார். எனக்கு ஒரே அவமானம். திரு.ஜெசுமணி இவ்வளவு சொல்லிக்கொடுத்தும் என்னால் நூறு மார்க் எடுக்க முடியவில்லையே என்று வருத்தம் இன்னொரு பக்கம். என் மீது அவருக்கு பயங்கரக் கோபம் என்பது எனக்கு புரிந்ததால் நைசாகக் கழண்டுகொண்டேன்.

தேர்வு முடிவுகள் வந்த பொழுது யாருமே  நூற்றுக்கு நூறு வாங்கவில்லை என்பது அவருக்கும் மிகப் பெரிய ஏமாற்றம்.  நான் ஏற்கெனவே கணக்கு பண்ணியது பொல தொண்ணுத்தைந்து வாங்கியிருந்தேன். இருந்தும் திரு.ஜெசுமணியை நான் இன்றளவும் ஞாபகம் வைத்துக்கொண்டிருப்பது போல வேறு எந்த ஆசிரியரையும் நினைவில் வைத்துக்கொள்ளவில்லை. ஒரு சுயநலமும் இல்லாமல், மாணவனின் நலனை மட்டுமே மனதில் கொண்டு, ஒரு பைசா கூட எங்களிடம் வாங்கிக்கொள்ளாமல் மனதிலேயே பல கணக்கு கேள்விகளுக்கு விடை கண்டுபிடிக்கக் கற்றுக்கொடுத்த ஒரு சிறந்த ஆசிரியரை எப்படி நினைவில் வைத்துக்கொள்ளாமல் இருக்க முடியும். அவரது கண்டிப்பு, அடி, உதை, திட்டு எல்லாமே மாணவனை உசுப்பேற்றுவதற்குத்தான் என்றே நான் இதுவரை நம்பி வருகிறேன். பல நல்ல ஆசிரியர்கள் வகுப்பில் கண்டிப்பாகவே நடந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். அந்தக் கண்டிப்பும் அவர்களிடம் காட்டும் பயம்தான் பல மாணவர்களை நல்வழிப்படுத்தியிருக்கிறது என்றும் நம்புகிறேன். வாழ்க திரு.ஜெசுமணி போன்ற ஆசிரியர்கள்.

“Mightier than Sword” – A book review

This is the 5^th Part of Clifton Chronicles, by the internationally acclaimed thriller novelist and bestselling author, Jeffrey Archer. As I hadn’t read the earlier parts, the dramatic opening of the novel with an IRA bomb exploding during the MV Buckingham’s maiden voyage across the Atlantic really confused me.

The novel revolves round

1.       Harry Clifton, the newly elected president of English PEN who launches a campaign for the release of a fellow author Anatoly Babakov, who is imprisoned in Siberia for a writing a book called “Uncle Joe”, the release of which is feared to seriously damage the iconic image of Stalin.

2.       Emma, wife of Harry Clifton, the chairman of Barrington Shipping that owns MV Buckingham.

3.       Sir Giles Barrington, the brother of Emma, a minister of the British Crown, whose diplomatic mission to Berlin didn’t end as a success and his political career is being challenged by his old adversary, Major Alex Fisher.

4.       Lady Virginia Fenwick, the former wife of Sir Giles Barrington, never giving up her efforts to bring down Emma from her position as Chairman of Barrington Shipping.

5.       Sebastian, the son of Emma and Harry, making a name for himself in banking and his beta noire, Adrian Sloane who wouldn’t stop at anything, to ruin Sebastian. There is a minor plot about the American Samantha with whom Sebastian was in love; but Samantha walks out because she doesn’t consider Sebastian to be a man of his words.

The novel plays around the on and off the courtroom battles between Emma and Lady Virginia to take control of the Board of Barrington Shipping and the battle between Adrian Sloane and Sebastian to control the bank that was taken over by Adrian Sloane using cruel and dubious means, even while Harry tries to get Babkov released from the prison. The novel takes a reader to London, Bristol, New York, and Berlin, before the collapse of the German Wall.

The first several pages of the novel appeared dragging to me, but then Archer gets control of the flow soon. The plots and counterplots thickens and intrigues, keeping a reader engrossed. However, a clever reader can make a reasonable guess of what is to happen. But the last para of the novel was something that baffled me and left wondering what really happened. A very important letter, written by Fisher, which could possibly compel the juries to come to an agreement in the libel case filed in the court by Lady Virginia against Emma, and carefully preserved from others seeing it by the Emma’s lawyer is found in the hands of Virginia’s lawyers. How come and what happened,I didn’t understand. Probably, I need to wait for reading the Clifton Chronicle 6 to understand.

தினமும் ஐந்து பைசா சேமிப்பு: என் கல்லூரி நாட்களிலிருந்து ஒரு பக்கம்

வயது ஏற, ஏற சிறு வயதில் நடந்த சின்ன சின்ன விஷயங்கள்கூட மலரும் நினைவுகளாக மனதில் மலர்ந்து, சில  நேரங்களில் மகிழ்ச்சியையும், சில நேரங்களில் வருத்தத்தையும் கொடுக்கின்றன.

நான் கல்லூரியில் சேர்ந்த புதிது. பாளையங்கோட்டை செயின்ட் ஜான்ஸ் கல்லூரியில் பி.யூ.சி படிப்பிற்கு சேர்ந்தேன். வீடு திருநெல்வேலி டவுணில், அம்மன் சன்னதிக்கு எதிர்த்தார்போல்.

பல முதன் முதலாக…..

முதன் முதலாக, வேஷ்டி அணியத் தொடங்கினேன். அதுவரை பள்ளியில் வெறும் அரை டிரௌசர் தான்

முதன் முதலாக, தனியாக பஸ்ஸில் ஏறிப் பயணம் செய்யத் தொடங்கினேன்.

முதன் முதலாக, ஆங்கிலத்திலேயே எல்லாவற்றையும் கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய கட்டாயம்.

முதன் முதலாக, சிறிய வயதிலிருந்தே பழகி வந்த பக்கத்து வீட்டு சுப்பாமணி, திரு.சுப்பிரமணியமாகத் தெரிந்தார். அவர்தான் கல்லூரியில் எனக்கு ஃபிஸிக்ஸ் விரிவுரையாளர்.

முதன் முதலாக, தோள் பையை தூக்கி எறிந்துவிட்டு, கையிலேயே ஒரு சில புத்தகங்களையும், நோட்டுக்களையும் சுமக்கத் தொடங்கினேன்.

முதன் முதலாக மதிய சாப்பாட்டுக்கு ஒரு சம்படம். அதுவரை பள்ளிக்கு ஒரு சிறிய தூக்குதான் – எப்பொழுது திறந்தாலும் மோர் சாதமும் எலுமிச்சை ஊறுகாயோ அல்லது கொத்தமல்லி துவையலோதான் இருக்கும்.

முதன் முதலாக கல்லூரிக்கு அருகிலிருந்த மரியா கேண்டினுக்குத் தனியாகச் சென்று வடை வாங்கி சாப்பிட்டேன். பொதுவாக கல்லூரி மாணவர்கள் பலர் தம்மடிப்பதற்காகவே அங்கே கூடியிருப்பார்கள். பக்கத்திலேயே செயின்ட் சேவியர் கல்லூரி வேறு. வியாபாரம் ஓஹோ என்று நடந்து வந்தது என்று நம்புகிறேன்.

முதன் முதலாக, வாரம் ஒரு முறை  நடக்கும் என்.ஸி.ஸி வகுப்புகளில் கலந்து கொண்டேன். வகுப்புகள் முடிவில் பாளையங்கோட்டை மார்க்கெட் பகுதியிலிருந்த அன்னபூர்ணா ஹோட்டலிலிருந்து வாங்கி வந்த பூரிக் கிழங்கு கிடைக்கும். அதுவரை அதிகமாக பூரிக்கிழங்கு நான் சாப்பிட்டது கிடையாது. எப்பொழுதாவது வீட்டில் அம்மா இல்லாத நாட்களில் நெல்லை சுவாமி சன்னிதிக்கு எதிரே அமைந்திருந்த போத்தி ஹோட்டலிலிருந்து கிழங்கு மட்டும் விலைக்கு வாங்குவார்கள். ஒரு சின்ன பொட்டலத்திற்கு ஆறு பேர் போட்டி வீட்டில். பூரிக்கிழங்குக்காகவே தவறாமல் என்.ஸி.ஸி வகுப்புகளுக்குப் போவேன்.

பஸ்ஸில் தினமும் பயணம் செய்யும் பொழுது என்னை விட வயதில் மிகவும் மூத்த, ஆனால் மிக அழகான ஒரு பெண்மணியை முதன் முதலாக ரசித்துப் பார்க்கத் தொடங்கி சொல்ல முடியாத ஒரு ஏக்கத்தை அனுபவித்திருக்கிறேன்.

முதன் முதலாக, எனது படிப்பிற்காக லோன் ஸ்காலர்ஷிப்புக்கு விண்ணப்பம் கொடுத்தேன்.

முதன் முதலாக, என் ஆயுளுக்கும் நண்பனாக இன்றும் இருக்கும் ஆழ்வானை சந்தித்தேன்.

முதன் முதலாக, தனியாக சினிமாத் தியேட்டர் போவதற்கு அனுமதிக்கப்பட்டேன்.

முதன் முதலாக, எனக்கென்று கையில் பைசா புழங்கத் தொடங்கியது. அதைப் பற்றிச் சொல்லப் போகத்தான் இதை எழுத ஆரம்பித்தேன்.

என் அப்பா எனக்கு ஒவ்வொரு நாளும் ஐம்பது பைசா பஸ் செலவுக்காக கொடுப்பார்.  டவுணில் நைனார் குளக்கரையில் ஒரு பஸ் நிறுத்தம் உண்டு. பொதுவாக வீட்டில் அம்மா சமையல் முடித்து, நாங்கள் சாப்பிட்டு கிளம்புவதற்கு தாமதமாகிவிடும். தினமும் பஸ் நிறுத்தத்திற்கு ஓட்டமும் நடையுமாகத்தான் போக வேண்டியிருக்கும். கையில் சூடான சாப்பாட்டுடன் சம்படம் வேறு. ஒவ்வொரு கையாக மாற்றி மாற்றி வைத்துக்கொண்டு ஓடுவேன். பஸ் சார்ஜ் 22 பைசா என்று ஞாபகம். மாலை திரும்பும் பொழுதும் சுவாமி சன்னதியில் இறங்கிவிடுவேன். அப்படியாக தினமும் 44 பைசா செலவு. ஆறு பைசா மிச்சம். ஐந்து நாட்கள் கல்லூரி சென்று வந்தால் 30 பைசா எனக்கு மிச்சம். இந்த சிறு சேமிப்பை நான் என்ன செய்கிறேன் என்று என் அப்பா கேள்வி கேட்டதில்லை.

கொஞ்சம் பழக்கப்பட்ட பிறகு, காலையில் நைனார் குளத்திலிருந்து பஸ் பிடிப்பதற்குப் பதிலாக, கொஞ்ச  தூரம் கூட நடந்து சென்று  நெல்லை முனிசிபல் அலுவலகம் எதிரில் ஒரு நிறுத்தத்திலிருந்து பஸ் ஏறத் தொடங்கினேன்.  இங்கிருந்து கல்லூரிக்கு 17 பைசாதான் டிக்கெட். இன்னும் ஒரு ஐந்து பைசா மிச்சம். ஆனால், எல்லா நாளும் சாத்தியப்பட்டதில்லை.  மாலை நேரத்தில், கல்லூரி வாசலிலிருந்து பஸ் ஏறுவதற்குப் பதிலாக பாளையங்கோட்டை ஊசிக்கோபுரம் நிறுத்தம் வரை நடந்து சென்று பஸ் பிடிக்கத் தொடங்கினேன். சுமார் ஒன்றரை கிலோமிட்டர் தூரம் இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். இங்கிருந்தும் டவுணுக்கு 17 பைசாதான். அப்படியாக வாரம் குறைந்த பட்சம் 30 பைசாவும் அதிக பட்சம் 60 பைசாவும் எனக்கு மிச்சம். இந்த சிறு சேமிப்பு மிகப் பெரிய உதவியாக இருந்தது. அது எப்படியென்றால்:

என் கையில் எப்பொழுதும் இரண்டு மூன்று ரூபாய் புழக்க்கதில் இருக்கத் தொடங்கியது. முதலாளியானேன். அவ்வப்பொழுது என் அம்மா என்னிடம் அவசர செலவுக்கு கடன் வாங்கிக் கொள்வாள். கறாராகத் திருப்பிக் கொடுத்து விடுவாள். கொஞ்சம் முன்னே பின்னே திரும்ப வரும் அவ்வளவுதான்.

அது வரை, என்னுடைய ஒவ்வொரு செலவுக்கும் என் அப்பா பணம் கொடுக்கும் வரைக் காத்திருக்க வேண்டியிருந்தது. அந்த நிலைமை மாறி, நான் முன் பணம் போட்டுச் செலவு செய்துகொண்டு, என் அப்பாவிடம் பணம் முன்னே பின்னே வாங்கிக் கொள்வேன். இந்த முறையை என் அப்பாவும் கண்டுகொண்டதில்லை. முதன் முதலாக  நிதிக்கட்டுப்பாட்டிலிருந்து எனக்கு விடுதலை.

இதையெல்லாம் விட முக்கியமாக இருந்தது, விஸ்வனாதன் –ராமமூர்த்தி இரட்டையர்களின் திரையிசையின் மீது எனக்கிருந்த பைத்தியம்தான். (இன்றும் கூட அப்படித்தான்). அன்றைய நாட்களில் பல திரைப்படங்கள் இந்த இரட்டையர்களின் சங்கீதத்தில் பிரபலமானவை. தவறாமல் அவர்கள் இசையமைத்த எல்லா படங்களையும் பார்த்து விடுவேன். (என் அம்மாவுக்கும் அவர்கள் இசை மீது அலாதியான விருப்பம் இருந்தது. நான் மறந்தால்கூட என்னை ஞாபகப்படுத்துவார்கள்.) முக்கியமாக நடிகர் சிவாஜி கணேசன்  நடித்திருந்தால் தவற மாட்டேன். அப்படித் தொடங்கியதுதான் என்னுடைய சினிமாப் பைத்தியம். அதே நேரத்தில் டவுண் தியேட்டர்களில் முதன் முதலாக பல ஆங்கில, இந்திப் படங்களை வெளியிடத் தொடங்கினார்கள். சைக்கோ, பேர்ட்ஸ், கிளியோபாட்ரா, இன்னும் பல ஞாபகம் உடனே வரவில்லை. சினிமாவுக்குத் தரை டிக்கெட் வெறும் முப்பது பைசாதான். வாரம் ஒரு திரைப்படம் என்று பார்க்கத் தொடங்கினேன். ஆனால், பியூசி முடிப்பதற்க்குள் 102 படங்கள் பார்த்ததாக ஒரு ஞாபகம்.

எல்லாமே அந்த தினப்படி ஐந்து பைசா சேமிப்பில் நடந்ததுதான். அன்று அது ஒரு பெரிய தொகை.

பியூசி இறுதித் தேர்வின் பொழுதுதான் சங்கம் ஹிந்தித் திரைப்படம் திருநெல்வெலி லக்ஷ்மி தியேட்டரில் (இப்பொழுது பெயர் மாறி விட்டது) வெளியிட்டார்கள். ஒரு முப்பது நாட்கள் தியேட்டரில் ஓடியது என்று ஞாபகம். இரண்டு தடவைதான் தியேட்டரில் படம் பார்த்தேன். மற்ற நாட்களிலெல்லாம், தினமும் தியேட்டர் வாசலில் நின்றுகொண்டு கடைசிப் பாட்டு முடியும்வரை எல்லா பாட்டுக்களையும் கேட்டுக்கொண்டிருப்பேன். என்னை தினமும் தியேட்டர் வாசலில் காணலாம். அப்படித்தான் சங்கர் ஜெய்கிஷன் இசைக்கும் அடிமையானேன். தினமும் இரவில் 10 மணிக்கு ராணுவ வீரர்களுக்காக ஒலிபரப்பப்பட்ட ஜெயமாலா நிகழ்ச்சியை தினமும் கேட்பேன். பியூசி இறுதித் தேர்வு தொடங்கியது. ஆங்கிலப் பரிட்சைக்கு முந்தைய தினம். எங்கள் வீட்டிற்குப் பின்புறம் ஒரு சாஸ்தா கோவில் இருந்தது. (இன்னமும் இருக்கிறது). அங்கு கோடைகால பூஜை என்ற பெயரில் மாலை நான்கு மணிக்கெல்லாம் ஒலிபெருக்கி வைத்து பாட்டு போட்டு அலற விட்டார்கள். நிறுத்துவதாகத் தெரியவில்லை. மணி ஐந்தே முக்கால். பாடம் படிக்க முடியவில்லை. பாட்டின் தொல்லை. பார்த்தேன். புத்தகத்தை மூட்டை கட்டிவிட்டு, ‘இப்பொ  வரேன்’ என்று வீட்டில் சொல்லிவிட்டு லக்ஷ்மி தியேட்டருக்கு ஓடினேன். ஆறு மணிக்கு சங்கம் படம் ஆரம்பித்துவிடும். நீளமான படம். படத்துக்கு இரண்டு இடைவேளை வேறு. ஜாலியாக படம் பார்த்தேன். ‘தோஸ்த், தோஸ்த் நா ரஹா’ பாட்டு முடிந்ததும் எழுந்து வந்து விட்டேன். இரவு இரண்டு மணி வரை மண்ணெண்ணெய் விளக்கில் படித்தேன். மின்சார விளக்குப் போட்டால் வீட்டில் இருக்கிற ஒரே அறையில் படுத்திருந்த எல்லோருமே விழித்துக்கொண்டு விடுவார்கள். அடுத்த நாள் ஆங்கிலப் பரிட்சையை நன்றாகவேதான் எழுதியிருந்தேன்.

நானா இப்படி இருந்தேன் என்று பல  நேரங்களில் யோசித்துப் பார்க்கிறேன்.

 ……. மலரும் நினைவுகளைத் தொடரலாம் என்று ஒரு எண்ணம்…. பார்க்கலாம்.