Pages
▼
Sunday, November 29, 2015
Friday, November 27, 2015
Short Stories For Young Readers: For Personality Development - Book 1
I proudly announce my fifth book: Short Stories For Young Readers: For Personality Development - Book 1.
The book is available on Pothi.com
https://pothi.com/pothi/book/t-n-neelakantan-short-stories-young-readers-personality-development-book-1
Avid readers, please let me know your comments after reading the book.
The book is available on Pothi.com
https://pothi.com/pothi/book/t-n-neelakantan-short-stories-young-readers-personality-development-book-1
Avid readers, please let me know your comments after reading the book.
Saturday, November 21, 2015
Episode 3/Chapter 20: What, If Our Dreams Come True!
Chapter
20
We were sitting on the river
bank and going over the map for the thousandth time. The map clearly indicated
where we could look for the treasure, if there was any. The drawing showed a
beam of bright sunlight passing through a small hole in the ceiling of a ‘mandap’. There was a tunnel shown
beneath the ground where the sunlight fell and the tunnel ended against a stone
wall. Was the treasure hidden behind this stone wall? We didn’t know. Which ’mandap’ was being referred to in the
map? We couldn’t decide. There were at least two big ‘mandaps’ inside the temple – one was Navrathri Mandap where Poojas
were done for the Devi – the Mother
deity – as part of Navrathri Celebrations
over nine nights sometime during September/October of every year and another ‘mandap’ supported by over hundred
pillars. The latter was used to celebrate Arudhra
Darshan. Many religious discourses too took place in this mandap. The roof terraces of these two mandaps were exposed to direct sun
light. The long corridors called prahar
that surrounded the sanctum sanctorum were exposed to the sky as well. Then,
there were two smaller narrow stone mandaps
outside the temple on both sides, of which one was adjoining the temple’s
sacred tank. Probably these halls were meant for pilgrims to rest in earlier
years, but now they were in a dilapidated state.
Then, there were two more mandaps closer to the river. We assumed
that in those days, the one that sat right on the banks touching the river must
have been used as boat jetty, for embarking and disembarking people and for
loading and unloading goods. The other one must have been built as a dressing
room for people after they took bath in the river, perform rituals for their
ancestors or rest for a while. The yesteryears’ kings and rulers were very
considerate to build various facilities and amenities for the benefit of common
people.
We couldn’t determine which
of these mandaps was referred to, in
the map. So, we decided to systematically explore. Initially, we wanted to
exclude the mandaps that were located
inside the temple. We climbed onto the terrace during mid-afternoon, when the
temple was usually closed and when no one seemed to notice anything. We
searched inch by inch for gaping holes in the ceiling through which sunlight
could pass and fall on the ground. We worked in turns and searched for several
days, but we found nothing. We were getting tired. Then one day, it rained
heavily and we ran to the temple. We explored every nook and corner to find out
whether the rainwater poured through any hole from the ceiling. There were
definitely openings in the roof, but not a drop of water was found on the
ground.
A few months passed by.
We then decided to try our
luck with the mini mandaps outside
the temple. Here our search was much more embarrassing, as we had to do it in
open where anyone could notice what we were doing. Adhi Kesavan’s ability to
act like a lunatic came very handy and I was his rescuer going after him. We
played ‘Catch the lunatic’ drama in open and used as much of our skill as
possible and searched for holes in the ceiling.
Thank Lord Siva! We found
two holes – one in each mandap. We
climbed down enthusiastically, but alas, no light was passing through the holes
and no light fell on the ground. We were terribly disappointed. We went to the mandap at different times on different
days, but we never found sunlight passing through the holes and falling on the
ground.
Another few months passed
by.
We finally gave up and
thought that probably, the mandaps
closest to the river were the ones mentioned in the map. There were no
provisions to climb to the terrace of these mandaps.
The pillars of the mandaps were
rugged, heavy and approach to these mandaps
was full of thorny bushes. They had remained unused for long. We visited these mandaps several times and identified two
clear large openings on each of them on their ceiling. We had a hunch feeling that
probably we were very close to discovering the secret to the hidden treasure.
Over the next three or four
months, we visited these mandaps
every day to check whether sunlight passed through any of these openings to
fall on the ground. Adhi Kesavan didn’t trust anyone easily and declined to
seek additional outside help. But he trusted me completely. Strange it was! On
occasions, I found myself looking stupid and foolish, many times embarrassed by
piercing looks and sarcastic comments from known and unknown bystanders.
I had now become familiar
with many at Brahmadesam. People had come to know me as the one associated with
the building of check dams in the upper regions of Papanasam. They all showered
their praise on me for my heroic efforts and I accepted them gracefully. Many
had a curious look on their faces as to why a person like me should associate
myself with a lunatic like Adhi Kesavan. Some dared to ask and others looked
on.
Almost a year passed by at
Brahmadesam without any real action. Physically, I was doing well except for
some occasional abdominal pain I could not explain. One early morning, I was
with Sri Kailasanathar at the temple. I was in the inner corridor. It was mostly
dark except for the lamp lit near the main deity. I was praying intently. After
some time, I opened my eyes and turned my head back towards the main entrance.
I was blinded by the sight of the powerful thick beam of sunlight entering
through the main tall entrance, dividing when passing through the graceful Nandhi, rejoining to light the inner
corridor and then finally light up the Siva Lingam. Lord Sri Kailasanadhar was
glowing in the light in the inner sanctorum. For a moment I lost myself merging
with the light and reappearing. It was a moment of ecstasy. I was One with the
Lord briefly, never wanting to be separate. It was a brief spiritual experience
of Oneness and I felt rejuvenated.
When I came out, the priest
of the temple met me near the entrance to the temple.
“Do you know that there is
going to be a solar eclipse today?” He asked me.
I didn’t know.
“Today’s solar eclipse is going
to be very unique as it is happening after nearly hundred years. The Sun will
be in a unique location in its orbit today.”
“Oh, really!”
“People perform tarpan (rituals offering for forefathers)
to keep the departed souls satisfied and happy and to seek their blessings. Why
don’t you join the group at the riverside, to perform tarpan for your parents too?”
“Oh sure, if you say so!”
I didn’t realize that that day was going to be the turning point for us.
*****
................ to be continued
Sunday, November 15, 2015
Episode 3/Chapter 19: What, If Our Dreams Come True!
Chapter 19
Brahmadesam, or Chathurveda Mangalam or Brahmadhayam as the place was earlier known in history is a place where the renowned Chozha Emperor Raja Rajan had built a big temple for Lord Siva, during the late 10th century C.E and later expanded and renovated by Pandia, Chozha and Vijayanagara kings.
After several generations, sometime in the late 17th century, when the whole of Southern India was in trouble due to repeated invasions by the neighboring kingdoms, incursions by Muslim rulers, and internal feuds among the local rulers, Deva Vratan, one of the descendants of Arunan, who had carefully preserved all copper plates that proved his ownership, deposited them along with other valuables in his possession, in a box and hid it beneath the ground somewhere. He then put the keys for this vault along with a map that could provide a clue as to where his descendants could find the treasure and documents, in another small box and hid it underneath the sculpture of a deity in the main temple. This Deva Vratan could do clandestinely because he enjoyed the trust of the local priest at the temple whom he had been assisting every now and then. The priest had given him the keys of the temple on several occasions and thus, he didn’t have much difficulty in accomplishing his job, without raising any alarm or suspicion. It required some meticulous planning and he managed it. He then placed the small iron pin that could open this small box, along with a micro sized map, inside a talisman and tied it around the neck of his son. He then told his seven-year-old son young Sangamitran that at no cost, he should remove this talisman from his neck lest he would be incurably cursed. He then sent him away to Travancore, along with many other boys of his age, for their safety. During the incursions by a Muslim chieftain from Madurai, a number of villages were looted, Deva Vratan was killed and all charitable facilities sent to the flames in rage, when the invaders couldn’t lay their hands on any valuables.
Sangamitran grew up in Travancore and returned to Brahmadesam during the late 1800s. He still had the talisman tied to his neck, without any clue as to what it contained and he never dared to remove it for fear of the curse by his dead father. Back in Brahmadesam he met Kalyani Amma, one of the few survivors of the incursion. Kalyani Amma, now in her very old age, had earlier known Deva Vratan intimately and had vaguely guessed what the talisman could contain. She persuaded and convinced Sangamitran to break open the talisman, to see what it was inside. They broke open the talisman and found an iron pin inside, along with a very small canvas piece on which they found a drawing of an unusual map. They researched on the drawing and finally they concluded that the map in the drawing pointed towards the Siva temple in their village. They also believed that it might lead them to a clue about the vast properties that Deva Vratan was managing when he was alive and now non-existent. They somewhat understood the map, but couldn’t get into the temple to explore further.
In the meantime, Kalyani Amma died. Sangamitran married her surviving daughter Swarnalakshmi who was of unsound mind and they had a son Adhi Kesavan. After considerable trepidation, Sangamitran approached the local chieftain and sought his help, to explore further, about the map without revealing finer details. But the local chieftain was also a wicked person. He himself had come to possess a piece of copper plate that mentioned about some endowment of lands by a king Vishnu Deva Varma of Venad to one Arunan. He had come to possess this plate when he stole it from a palace in Venad, but never understood the significance of the inscriptions contained in the copper plate. But when Sangamitran approached him for help to retrieve some documents, he quickly made a connection to the copper plate in his own possession. In his own indiscretion, he showed it to Sangamitran who immediately sensed danger. Sangamitran dodged the chieftain and ran away with the plate the chieftain had. Sangamitran ran from place to place and spent his years in hiding, like a fugitive, to escape from the chieftain.
One day, Sangamitran did to his son Adi Kesavan what his father did to him. He kept the pin and the map inside another talisman and tied it around the neck of Adhi Kesavan, so no one would suspect. He bundled the copper plate in another cloth, gave it to Adhi Kesavan and told him that when he grew older he could open this bundle and see
what it contained. Until then, he was to keep the cloth bundle safely, even at the cost of his life, Adhi Kesavan was told. He then told his son to run away to another distant village where he could meet his not-so-close uncle, who could take care of him. Adhi Kesavan was only eight or nine but was very understanding. With a heavy heart, they parted ways.
In the meantime, Sangamitran and his wife were continuously chased. They too moved from place to place but knew that any day they would be caught. One day, when they were cornered by the chieftain the only escape route for them was across the dangerous deep waters of the river Tamirabarani and they boldly entered the waters. While trying to cross the river, he and his wife Meenakshi both were carried away by the current.
It is not known what transpired, but, Adhi Kesavan could never reach his uncle’s place. He grew up, incognito, elsewhere and as he grew up, he proved himself to be extremely intelligent and adroit. When he came of age, he broke open the talisman, found the pin and the map. He also opened the cloth bundle and after repeated readings, understood the message in the copper plate. Soon, he had decoded the map. Though he couldn’t comprehend the full implications, he realized that he was a custodian heir to some large properties. But to lay his hands on what lay underneath, he needed to enter the sanctum Sanctorum of the temple.
Fortunately for him, though the temple was almost a millennium old, it was not visited by many, deserted most of the time, hardly anyone noticed anything inside the temple. Even the poojas to the deity were not performed regularly for want of resources and sponsors. Strangely, even the locals seemed to be neglecting the historic temple. Many old timers had either died or shifted to other places. The temple car was in a dilapidated condition and it was a few Ages before the temple car festival was ever performed. The temple was overdue for ‘Kumbabhishekam’ - the regular renovation that is carried out once every twelve years - and several twelve-year cycles had passed by, without any renovation.
The temple’s architecture was unique. As the Sun rose in the East every day, a strong beam of light from the Sun would pass through the fifty-or-so feet high main entrance, across the huge ‘Nandhi’ sitting majestically in the outer hall facing the main deity Lord Siva, into the inner hall in a straight line and then finally enter the inner sanctum Sanctorum, to illuminate the Lingam that represented Lord Siva. In the morning, the sunlight would fall on the Crown of the Lingam and as the sun rose in the sky, the illumination would slowly descend on the deity to lower areas of the Lingam only to finally fall at His lotus feet. How did they manage this unique construction almost thousand years back? Only Lord Siva knows!
One night, Adhi Kesavan disguised himself as the priest, managed to stay inside the temple overnight to explore where the map led him. In the virtual darkness, he carefully removed a couple of tiles from the floor as indicated in the map. It was a tough job, but he did it. Underneath, he found a small box that contained a key and a map. He believed that they could lead him to a bigger treasure. Carefully, he laid the floor tiles back and left the temple early next morning, without anyone noticing.
From that moment, without revealing his true identity, he discreetly researched further, made inquiries with many and concluded that his ancestors had been managing vast properties meant for public good. He started acting like someone who was mentally deranged and that helped him to say and do many things that people didn’t take seriously about. He was also able to get more and more information from many, unsuspectingly. However, he also surmised that quite a large part of what he heard from people were concocted stories passed on from generation to generation. From all hearsay and other circumstantial evidence he finally firmly believed that he was the legal heir to a vast property, but he had nothing to prove anything and he was stuck.
Thanks to Lord Siva’s water dam project in Papanasam wherein I got involved by His divine design, I had by now become quite well known to many. When I was drawn to Brahmadesam and when Adhi Kesavan met me, he seemed to know in advance that I was destined to arrive there. In fact, he was awaiting my arrival. When he placed all his trust in me and narrated his story, his confidence seemed to have suddenly spurted. He believed that I was going to help him in retrieving the properties.
*****
I wouldn’t have acted solely on the basis of what Adhi Kesavan told me about the properties his ancestors owned and managed, but for a big display board that I happened to see in front of the Nellaiappar Temple at Tirunelveli during one of my earlier visits. The board listed a number of people who were occupying the temple lands, buildings, and other properties, but had defaulted to pay the annual rent for several years. The arrears of rentals and charges that were due to the temple came to several hundred thousands of rupees. The list included people from all religions and it was obvious that misuse of temple properties was rampant. People occupied the temple properties without paying anything to the temple for several years. How many insiders in the temple were hand-in-glove with these defaulters, Lord Siva knows! When I read the notice board, I really felt perturbed that the Lord was being cheated and yet He remained a stone inside the temple. During those days, my focus was on the issues I had on hand at Papanasam and so I pushed aside all further thoughts about the list of defaulters to Lord Nellaiappar at Tirunelveli.
What if Adhi Kesavan claimed was true? I mulled over the question a lot before I finally decided to plunge further into this mystery.
*****
....... to be continued......
what it contained. Until then, he was to keep the cloth bundle safely, even at the cost of his life, Adhi Kesavan was told. He then told his son to run away to another distant village where he could meet his not-so-close uncle, who could take care of him. Adhi Kesavan was only eight or nine but was very understanding. With a heavy heart, they parted ways.
Thursday, November 12, 2015
இன்னுமொரு பயணக் கட்டுரை - பகுதி 2
11.11.2015
முதல்
நாள் இரவில் நெல்லை ஜங்ஷனில் ஒரு லாட்ஜில் அறை எடுத்துக்கொண்டோம். இரண்டாம் நாள் அதிகாலையில்
குளித்து முடித்துவிட்டு நேராக திருச்செந்தூர் செல்வதற்கு புறப்பட்டோம். பாளையங்கோட்டையைத் தாண்டுவதற்குள் என்னுடைய மாருதி
800-ன் இடது பின்சக்கர டயர் பங்க்சர் ஆகி விட்டது. எனக்கோ டயர் மாற்றத் தெரியாது. முயற்சியும்
செய்ததில்லை. அதிகாலை வேளை. டயர் பங்க்சர் பார்ப்பவர் யாரும் கண்ணில் படவில்லை. ஒரு
ஆட்டோ, டாக்சி, வேன் டிரைவர்கூட தென்படவில்லை. அரை மணி நேரம் அங்கும் இங்குமாக அலைந்ததுதான்
மிச்சம். அதிர்ஷ்டவசமாக ஒரு வேன் எங்கள் பாதையில் வந்து கொண்டிருந்தது. அதை நிறுத்தி
அதன் டிரைவரை டயர் மாற்றித் தருமாறு கேட்டுக்கொண்டேன். நல்லவராகத் தெரிந்தார். முகம்
சுளிக்காமல் ஐந்தே நிமிடத்தில் மாற்றிக்கொடுத்தார். நாலு வழிப்பாதை மேம்பாலம் தாண்டியவுடன்
ஒரு கிலோமீட்டர் தூரத்தில் டயர் பங்க்சர் பார்க்கும் கடை இருப்பதாகக் கூறினார். அவருடைய
சிரமத்துக்காக பணம் கொடுத்தபோது வாங்க மறுத்துவிட்டார். ரொம்பவும் கட்டாயப்படுத்திய
பின்பு வாங்கிக்கொண்டார். பணம், பணம் என்று அலையும் இந்த உலகில் இன்னும் இப்படி சிலர்
இருக்கிறார்கள் என்பது ஆச்சரியமாகத்தான் இருந்தது. காரை ஓட்டிச்சென்று முதல் வேலையாக
டயர் பங்சர் சரி செய்துகொண்டோம்.
இரண்டு நாள் முன்புதான் என் மனைவி மதுரையிலிருந்து திரும்பி வரும்பொழுது உடன் பயணம் செய்த ஒரு பெண்மணி மூலமாக ஒரு முக்கியமான தகவலைத் தெரிந்துகொண்டிருந்தாள். அந்தப் பெண்மணி கடைய நல்லூரில் வசிக்கும் அகில இந்திய அபங் பஜன் புகழ் ஸ்ரீ துக்காராம் கணபதி மஹராஜ் அவர்களின் துணைவியார். பார்ப்பதற்கு மிகவும் எளிமையான தோற்றம் கொண்டவர்கள். ஸ்ரீ துக்காராம்ஜி அபங் பக்தி பாடல்களைப் பாடி உள் நாட்டிலும் வெளி நாட்டிலும் மக்களை மகிழ்வித்தவர். அவர்களுடைய குழுவிலிருந்து எல்லோரும் நடையாகச் சென்று ஐப்பசி மாதம் ஏகாதசி அன்று திருச்செந்தூர் செல்லும் வழியில் அமைந்திருக்கும் விட்டலாபுரம் பண்டரி நாதரின் கோவிலில் பஜனை செய்வார்களாம். விட்டலாபுரம் பண்டரிநாதன் கோவிலைப் பற்றி நாங்கள் தெரிந்திருக்கவில்லை. எங்கள் கார் டயர் பங்க்சர் பார்த்துக்கொண்டிருந்த நேரம்தான் அந்தக் குழு நடையாக பண்டரிநாதனின் பெயரை பாடிக்கொண்டு நடையாகச் எங்களை கடந்து சென்று கொண்டிருந்தது. எனக்கும் அந்த பண்டரிநாதனின் கோவிலுக்கு போக வேண்டும் என்று தோன்றியது.
பாளையங்கோட்டையைத்
தாண்டினால் முதலில் வருவது க்ருஷ்ணாபுரம். அங்கே 18-ஆம் நூற்றாண்டில் திருநெல்வேலி
பகுதிகளை ஆண்டு வந்த குமரப்ப க்ருஷ்ணப்ப நாயக்கர்கள் காலத்தில் கட்டப்பட்ட பழமையான
ஒரு வெங்கடாசலபதி கோவில் இருக்கிறது. திருவேங்கடநாதர் என்பது மூலவரின் பெயர். இந்தக்
கோவில் சிற்பங்களுக்கு பெயர் பெற்றது. பல நுண்ணிய வேலைப்பாடுகளுடன் ஒரே கல்லில் செதுக்கப்பட்ட
ஆளுயர சிலைகள் இங்கே பல உள்ளன. கர்ணன், பீமன், தர்மர், கரும்பு வில்லை தாங்கி நிற்கும்
மன்மதன், ரதி தேவி, வீரபத்ரர் போன்றவர்களின் முழு உருவ சிலைகள் அர்த்த மண்டபத்தில்
பிரம்மாண்டமாக காட்சியளிக்கின்றன. சிலைகளைப் பாதுகாக்கும் பொருட்டு சிலைகளைச் சுற்றி
வேலி அமைக்கப்பட்டிருந்தது. இன்னொரு சிறிய சிலையில் யானைக்கும் பசுவுக்கும் ஒரே தலை.
ஒரு பக்கத்திலிருந்து பார்த்தால் யானை, மறு பக்கத்திலிருந்து பசு போல் தோற்றமளிக்கிறது.
புராதன கோவில் கட்டிட, சிற்பக் கலையில் ஆர்வமுள்ள எல்லோரும் பார்க்க வேண்டிய கோவில்.
தை மாதம் கும்பாபிஷேகம் செய்யப்போவதாகச் சொன்னார்கள். ஆனால், அதற்குள் வேலைகள் முடிந்துவிடும்
போல் தோன்றவில்லை. கும்பாபிஷேகத்துக்காக மூலவரை திரை போட்டு மூடியிருந்தார்கள். அதனால்
உற்சவரை மட்டுமே தரிசனம் பண்ண முடிந்தது. புகைப்படங்கள் எடுக்க அனுமதியில்லை என்பதால்
என்னால் புகைப்படங்கள் எடுக்க முடியவில்லை. பல முறை திருச்செந்தூர் சென்று வரும் வழியில்
இந்தக் கோவிலில் தரிசனம் செய்ய முயற்சித்திருக்கிறேன். ஒவ்வொரு முறையும் நான் போகும்
நேரத்தில் இந்தக் கோவில் நடை அடைத்திருந்தது. சுமார் 55 ஆண்டுகள் முன்பு பள்ளியில்
படிக்கும்பொழுது இந்தக் கோவிலுக்கு போய் வந்ததில் மிகவும் சமாதானம்.
கிருஷ்ணாபுரத்திலிருந்து
கொஞ்ச தூரம் தள்ளி வருவது செய்துங்கநல்லூர். அங்கிருந்து பிரிந்து செல்லும் ஒரு கிராமப்புற
சாலை வழியாக சுமார் 3 கிலோ மீட்டர் தூரம் உள்ளே போனால் வருவது விட்டலாபுரம். பண்டரி
நாதர் கோவிலுக்கு மிக அருகே எங்கு பார்த்தாலும் ஆடுகள் கூட்டம் கூட்டமாக சாலையை மறித்து
உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தன. காரின் ஹார்ன் கொடுத்தும் பயனில்லை. காரை விட்டு வெளியே
இறங்கி அவைகளை விரட்டிய பிறகுதான் மேலே போக முடிந்தது. பெரிதுமில்லை, சிறிதுமில்லை
என்பது மாதிரி ஒரு அருமையான கோவில். சுமார்
500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு விஜயநகர சாம்ராஜ்யம் காலத்தில் கட்டப்பட்ட இந்த கோவில் தக்ஷிண
பண்டரிபுரம் என்றழைக்கப்படுகிறது. ருக்மணி சத்யபாமா சமேத பாண்டுரங்கர் இங்கே காட்சியளிக்கிறார். விஜயநகர சாம்ராஜ்யத்தின் தளபதியான விட்டலராயர் திருவிதாங்கூர்
பகுதிகளின் மீது படையெடுப்பதற்கு ஆயத்தம் செய்து கொண்டிருந்த சமயத்தில் பாண்டுரங்கர்
அவரது கனவில் தோன்றியிருக்கிறார். பாண்டுரங்கரின் ஆணையின் படி செய்துங்கநல்லூருக்கு
வந்து பொருணை நதிக் கரையில் (தாமிரபரணியின் இன்னொரு பெயர்) புதைக்கப்பட்டிருந்த பாண்டுரங்கரின்
சிலையை கண்டெடுத்து நாட்டார்புரம் என்றழைக்கப்பட்ட ஊரில் (இன்று அதன் பெயர் விட்டலாபுரம்)
அதை பரதிஷ்டை செய்தார் என்று இந்தக் கோவிலின் தலபுராணம் சொல்கிறது. விட்டலராயர் பின்பு
தென்புறமாக கன்னியாக்குமரிக்கு அருகேயுள்ள சுசீந்திரம் நகரை வந்தடைந்திருக்கிறார்.
அங்கே திருவிதாங்கூர் மன்னருடன் போரின்றி ஒரு உடன்படிக்கை செய்துகொண்டு ஒப்பந்ததில்
கிடைத்த எல்லா செல்வங்களையும் பாண்டுரங்கர் கோவிலின் பூஜைகளுக்காக ஒதுக்கிவிட்டு திரும்பிச்
சென்று விட்டார். விட்டலாபுரம் கோவில் மிக அமைதியாக இருந்தது. சிறிய ஊர். கோவிலைச்
சுற்றி வீடுகள். அமைதியான ஊர்.
விட்டலாபுரத்தில்
பாண்டுரங்கனை தரிசித்துவிட்டு, நேராக திருச்செந்தூர் சென்றோம். திருச்செந்தூர் வளர்ந்துகொண்டே
இருக்கிறது. கோவிலில் அன்று கூட்டமில்லாததால் நிம்மதியாக தரிசனம் செய்ய முடிந்தது.
அன்று மாலைக்குள் பாப நாசம் செல்லவேண்டும் என்று திட்டமிட்டிருந்ததால் உடனேயே திரும்பி
விட்டோம்.
மதியம்
லாட்ஜில் சிறிது நேரம் ஓய்வெடுத்துக்கொண்டு, நெல்லையில் சில தின்பண்டங்களை வாங்கிக்கொண்டு
பாபநாசம் கிளம்பும்பொழுது மாலை மணி 04.30. பேட்டையில் ஏதோ ஒரு பாலத்தை சரி செய்து கொண்டிருந்ததால்
மாற்று வழியில் எல்லா வாகனங்களையும் திருப்பிக்கொண்டிருந்தார்கள். நாங்கள் அது தெரியாமல்
ஏதோ சின்ன சின்ன முடுக்குகள் வழியாக காரை எடுத்துச்
சென்று ரொம்பவே சிரமப்பட்டுப் போனோம். பேட்டை தாண்டியும் பாதைகள் பல இடத்தில் குண்டும்
குழியுமாக இருந்தது. எங்கேயும் வேகம் எடுக்க முடியவில்லை. கொஞ்சம் பாத சரியாக இருக்கிறதே
என்று நினைத்து வேகம் எடுத்தால் எதிர்பாராமல் ஒரு பெரிய பள்ளமோ அல்லது ஒரு வேகத்தடையோ எதிர்படும். மிகக் கவனமாக ஓட்டிச்செல்ல
வேண்டியிருந்தது.
பாபநாசம்
அருகே இன்னொரு பாலம் சரிசெய்துகொண்டிருக்கிறார்களாம். அதனால், அம்பாசமுத்திரத்திலிருந்து
ஆம்பூர் பாதை வழியாகப் போகவேண்டும் என்று போர்டு வைத்திருந்தார்கள். சுற்று வழி. பாதையோ
மிக மோசம். எப்பொழுது வேண்டுமானாலும் மழை பெய்யலாம்போல் இருந்தது. பாபநாசம் சென்றடைந்தபோது
மணி 6.00. மழையும் பிடித்துக்கொண்டது. கோவிலில் எங்கள் பிரார்த்தனையை முடித்துக்கொண்டு
கிளம்பும்பொழுது மழை பலமாகவே பெய்யத் தொடங்கியது. பல இடங்களில் மின்சாரம் இல்லை. எங்கும் இருட்டு. ஆண்டவனைப்
வேண்டிக்கொண்டு கிளம்பிவிட்டோம். வழியில் ஒரு
சில இடங்களில் சிறிய பாலங்கள் உடைந்திருப்பதற்கான அறிகுறிகள் தென்பட்டன. எதைப் பற்றியும்
யோசிக்காமல் வேகமாக பாபநாசத்திலிருந்து ஆம்பூர் வரை வண்டியை ஓட்டிக்கொண்டு வந்து விட்டேன்.
ஆம்பூர் வந்த பிறகுதான் மூச்சு வந்தது.
இரவு
நேரத்தில் இப்பொழுதெல்லாம் வண்டி ஓட்டுவது மிகச் சிரமமாக இருக்கிறது. எதிரே வரும் மோட்டர்சைக்கிள்,
லாரி, கார் யாரும் ‘டிப்பரை’ பயன்படுத்துவதில்லை. கண்ணைக் கூச வைக்கும் வெளிச்சம்.
இடதுபுறமாக ரொம்ப ரிஸ்க் எடுத்துத்தான் ஓட்டவேண்டியிருக்கிறது.
மீண்டும் சொல்லத் தோன்றுகிறது. தமிழ்நாட்டில் எந்த பாதை போட்டாலும் ஒரு மழைக்கு மட்டும் தாங்கும்படியாகத்தான் பாதை போடுகிறார்கள். வாகனங்களை ஓட்டிசெல்பவர்களுக்கோ அல்லது பயணிகளுக்கோ எந்த வசதியும் அரசாங்கம் செய்துகொடுப்பதில்லை. அல்லது அப்படி செய்துகொடுக்கும் ஒன்றிரண்டு இடங்களையும் மக்கள் சரியாகப் பயன்படுத்துவதில்லை. அதிகாரிகளே வெறுத்துப்போய் பராமரிப்பதில் ஒரு பலனுமில்லை என்று விட்டுவிடுகிறார்கள். இந்தக் கதை பல்லாண்டுகளாக தமிழகத்தில் தொடர்ந்துகொண்டிருக்கிறது. என்ன சொல்ல? ….. நிறைவு
Tuesday, November 10, 2015
இன்னுமொரு பயணக் கட்டுரை - திருநெல்வேலி - பகுதி 1
11.11.2015
ஊர்
சுற்றுவதற்கான இன்னொரு வாய்ப்பு கடந்த வாரம் என் தம்பியின் மூலமாகக் கிடைத்தது. அவன்
குடும்பத்துடன் நானும் என் மனைவியும் கிளம்பி பாளையங்கோட்டையிலிருக்கும் எங்கள் குலதெய்வமான
சாஸ்தா கோவிலுக்கு தரிசனத்துக்குச் சென்றோம்.
அங்கே
தரிசனத்தை முடித்துக்கொண்டு நெல்லை டவுணில் காந்திமதி – நெல்லையப்பர் கோவிலுக்குச்
சென்றோம். ஐப்பசி திருவிழாவை முன்னிட்டு கோவிலும் அதை சுற்றியிருக்கும் ரதவீதிகளும்
கலகலப்பாக இருந்தன. கோவிலுக்குச் சொந்தமான இடத்தை ஒரு பெரிய தனியார் துணிக்கடை நிறுவனத்துக்கு
வாடகைக்கு கொடுத்துவிட்டு, கோவிலுக்கு வருபவர்கள் தங்கள் வாகனங்களை ரோட்டிலேயே நிறுத்திக்கொள்ள
வேண்டிய கட்டாயத்துக்கு தள்ளப்பட்டிருக்கிறார்கள். அது ஏன் என்று புரியவில்லை. (இல்லை,
கொஞ்சம் புரிந்திருக்கிறது!) எனது வாகனத்தை நான் வளர்ந்த அம்மன் சன்னிதித் தெருவில் ஏதோ ஒரு
வீட்டு வாசலில் நிறுத்தி விட்டு கோவிலுக்குச் சென்றேன். இந்தக் குறுகியத் தெருவிலா
பதினெட்டு ஆண்டுகள் நான் வாழ்ந்திருக்கிறேன்
என்று எனக்கே ஒரு ஆச்சரியம். தெருவில் இரண்டு பக்கமும் அங்கங்கே நிறுத்தப்பட்டிருந்த
வாகனங்கள் தெருவை இன்னும் குறுக்கிக் காட்டின. ஒரு காலத்தில் மிக ரம்மியமாக இருந்த
இந்த தெரு இன்று எங்கேயும் ‘கோடௌவுன்’களாக காட்சியளிக்கிறது. மனதுக்குள் ஒரு சங்கடம். அந்தக் காலத்தில் இந்த தெருவில் வளர்ந்த சிறுவர்
சிறுமியர்கள் வாழ்க்கையில் வளர்ந்து எங்கெங்கோ குடியேறிப் போய்விட்டார்கள். தங்கள்
பூர்வீக வீட்டையும் பலர் விற்றுவிட்டார்கள். தெருவை பெரும்பாலும் வியாபாரிகள் ஆக்ரமித்துக்
கொண்டு விட்டார்கள். அவர்களை குற்றம் சொல்ல முடியாது. எல்லா ஊர்களிலும் நடந்திருப்பதுதான் - முக்கியமான கோவிலைச் சுற்றியிருக்கும் வீடுகள் இன்று
வியாபாரஸ்தலங்களாகத்தான் இருக்கின்றன - நான்
இப்பொழுதிருக்கும் தென்காசியையும் சேர்த்து.
மிகப்
பிரம்மாண்டமான, பழமையான காந்திமதி – நெல்லையப்பர் கோவில் என்றும் போல் எனக்குப் பிரமிப்பைக்
கொடுக்கிறது. எவ்வளவு பெரிய கோபுரம், எவ்வளவு
பெரிய தேர், எவ்வளவு பெரிய நிலை வாசல், தெப்பக்குளம், பிரகாரம், சிற்பங்கள், மண்டபங்கள்,
தூண்கள்….சொல்லிக்கொண்டே போகலாம் கோவிலின் அழகைப் பற்றியும் பிரம்மாண்டத்தைப் பற்றியும்.
சுவாமி சன்னிதிக்கு எதிரே இருக்கும் நந்தி ஒவ்வொரு ஆண்டும் ஒரு நெல் அளவு வளர்ந்துகொண்டிருக்கிறது.
அது மட்டும் மேல் கூரையை தொட்டுவிட்டால் உலகமே அழிந்துவிடும் என்று ஒரு காலத்தில் கூறிய
கதையை நம்பியவர்களில் நானும் ஒருவன். அதே சன்னிதிக்கு இடது புறத்தில் தாமிரசபை. நடராஜர்
நாட்டிய கோலத்தில் இருக்கிற அவரது விக்ரஹம் முன்னே தரையில் வட்டமான திருகு போன்ற ஒரு
கல் இருக்கிறது. சிறுவனாக இருக்கும்பொழுது ஏதேனும் காரியம் நடக்குமா, நடக்காதா என்று தெரிந்துகொள்ளவேண்டுமானால்
அங்கே சென்று நடராஜரிடம் ப்ரார்த்தனை செய்து கைகளை அந்தத் திருகுமேல் வைத்துக்கொள்ளவேண்டும்.
கை தானாக நகர்ந்தால் காரியம் நடக்கும் என்று நம்பியவர்களில் நானும் ஒருவன்.
கீழரத
வீதியில் சரஸ்வதி அம்மன் கோவில் இருக்கும் இடமே தெரியாத அளவு அதையொட்டி பெரிய கடை.
ஒரு காலத்தில் இந்தக் கோவில் எங்கள் மூதாதையர்களில் ஒருவருக்குப் பாத்தியப்பட்டது என்று
கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். அந்த இடத்தில் வெகு
ஆண்டுகளாக எங்களுக்குத் தெரிந்த ஒருவர் பலசரக்குக் கடை வைத்திருந்தார். எதிரே மிக பிரபலமான
மருத்துவர்களில் ஒருவராகிய டாக்டர் சந்திரசேகரின் மருத்துவ மனையிருந்தது. என் மிக நெருங்கிய
பள்ளித் தோழன் ஆர். பாலுவின் வீடு பெரிய தேரையொட்டி இருந்தது. அவன் ஒரு கிரிக்கெட்
பைத்தியம். கிரிக்கெட் போட்டிகள் நடக்கும் நாட்களில் ரேடியோவை விட்டு நகர மாட்டான்.
அவன் வீடு பூட்டிக் கிடந்தது. இன்று எங்கிருக்கிறான் என்று தகவல் இல்லை. அம்மன் சன்னதி
தெரு முனையில் ஒரு சுக்குக் காஃபி கடை இருந்தது. அங்கே மிகச் சுவையான பக்கோடா கிடைக்கும்.
சுவாமி கோவிலுக்கு எதிர்புறம் ஒரு போத்தி ஹோட்டல். எப்பொழுதேனும் அவசரத் தேவையென்றால்
போத்தி ஹோட்டல் சாம்பார்தான் எங்களுக்குக் கை கொடுத்திருக்கிறது. அதையொட்டி ஒரு கிராமஃபோன்
கடை இருந்தது. இன்று அந்த இடத்தில் ஒரு பெரிய ரெஸ்டாரன்ட். மாறாதது லாலாவின் இருட்டுக்
கடை அல்வாதான். என் தகப்பனார் அந்தக் கடைக்கு நிரந்தர வாடிக்கையாளர். அந்தக் கடையின் வாரிசுதாரர் இன்றும் எங்களை நன்கு
ஞாபகம் வைத்துக்கொண்டிருக்கிறார். நாங்கள் சென்ற அன்று கடை திறக்கவில்லை.
அம்மன்
கோவிலுக்கு வலது புறம் மார்க்கெட். மார்க்கெட்டின் ஒரு முனையில் டீ.ஏ.எஸ் ரத்தினம்
பட்டினம் மூக்குப் பொடி கடை இருந்தது. மார்க்கெட் கட்டிடத்தின் மேலே பொது நூலகம். இன்றும்
இருக்கிறது என்று சொன்னார்கள். பள்ளி நாட்களில் இந்த நூலகத்தில் என்னை விரட்டியடிக்கும்
வரை உட்கார்ந்து நூல்களைப் படித்திருக்கிறேன். என்னுடைய ஆரம்பகால அறிவுக்கோவில் அது.
கார் ஓட்டிச் செல்லும்பொழுது சாஃப்டர் பள்ளியைக் கடந்தபோது என்னையறியாமல் என் கன்னத்தில்
போட்டுக்கொண்டேன். அது என்னுடை பிரதான அறிவுக்கோவில். அந்தப் பள்ளியின் கண்டிப்பான தலைமையாசிரியர் மறைந்த
திரு.ஜான் ஆசீர்வாதம், பல முறை உதை கொடுத்த கணக்கு ஆசிரியர் மறைந்த திரு.ஜெசுமணி இருவரும்
என் ஞாபகத்துக்கு வந்தனர். கணக்குப் பாடத்தில்
என்னுடைய முக்கியமான குரு. இரண்டாவது குரு என்னுடன் படித்த மாதவன் என்ற நண்பர்.
கீழரத
வீதியில் சப்பாத்தி ஸ்டால், வாகையடி முக்கு எல்லாம் மாறிவிட்டன. எங்கு பார்த்தாலும்
வாகனங்களின் கூட்டம்.
திருநெல்வேலிக்கு
இந்த முறை போன போது என்னுள் மலர்ந்த நினைவுகளைப் பற்றியும் எண்ணங்களைப் பற்றியும் மட்டுமே
இங்கு குறிப்பிட்டிருக்கிறேன். இன்னும் எவ்வளவோ சொல்லலாம். ஆனால், இப்பொழுது இல்லை.
பயணம்
தொடரும்………….
Saturday, November 07, 2015
Episode 3/Chapter 18: What, If Our Dreams Come True!
Having accomplished a very significant feat at Papanasam - helping the construction of several check dams across the Tamirabarani River to prevent future flash floods on the hill slopes - the narrator of the story leaves Papanasam towards his next destination, yet to be discovered by him. He only waits for the Lord's Guidance..............
Chapter 18
There were about thirty rulers in Venad, in Southern India during the period of 450 years between Ravi Varma Kulasekhara (AD 1249-1314) and Marthanda Varma of Travancore (1729-1758). Almost all of them were interested in building temples, endowing classical education, construction and maintenance of irrigation facilities and fostering internal and external trade and commerce.
Vishnu Deva Varma was one such ruler – not much remembered by many - during that period, as his regime was very brief. He was a pious and peace-loving ruler. Unlike many other rulers of his time, he never believed in polygamy. His wife, the Queen Chitra Devi was very devoted to him. After their marriage, she was struck by a very obscure disease and got crippled. However, she conceived and delivered a very beautiful baby girl. Unfortunately for them, though the baby girl was born healthy, within a couple of months of her birth, she too became crippled below her waist due to the same disease. The couple was shocked. Though Vishnu Deva Varma accepted the baby as a divine gift despite her physical handicap, Chitra Devi suffered psychologically. Some of the best ‘vaidya’s treated the Queen, but her physical condition didn’t improve. Chitra Devi died, even as the baby girl named Mathi (to denote her moon-like beautiful face) was growing up. Vishnu Deva Varma never remarried and assumed the role of both a mother and father for the growing little girl.
When Mathi attained puberty at her age twelve or so, Vishnu Deva Varma started looking for suitable boys to marry Mathi, as per the then local customs. Many were willing to marry his daughter, but only for her wealth and the kingdom. Vishnu knew this and didn’t trust the Ruler families who married several women. He never wanted his lovely daughter to remain as yet another woman in the backyards of the rulers or their wards. He tried in the far-off kingdoms and provinces too. However, the stigma of physical handicap stayed as a stumbling block.
Vishnu Deva Varma was a peaceful person and also very brave. He also owned a large army of very committed soldiers, besides a huge armory, weaponry, and elephant division. No one dared to attack his province. He had a tactical understanding with descendants of even far reaching rulers from Hoyshala, Pallava, Chalukya dynasties, that the neighboring local kings and chieftains never troubled him.
Once when one of the Pallava dynasty chieftains wanted to raise money for one of their incursions into some of their enemy territories Vishnu Deva Varma clandestinely helped him with gold in exchange for a large piece of landed-property in and around the river Tamirabarani. This transaction between them was well documented and Vishnu was more than happy to have acquired a lot of fertile land nearer to his province than to be burdened with having to protect the vast treasure of gold jewels and coins. Besides, there were frequent threats from some of the Muslim rulers of Northern India, who looted many kingdoms and temples for their valuable possessions. He established a number of colonies and provided endowments for a variety of charitable purposes.
One night, Lord Narayana appeared in his dreams and ordered him to donate a part of his kingdom to a noble Brahmin and entrust to him the responsibility of developing and maintaining the land for the common good, to benefit poor at large, in exchange for his willingness to marry Mathi and taking care of her for her lifetime. He was perplexed by the dream. Strangely, the very next day a Brahmin, Arunan living along the banks of the river Tamirabarani met him in his court. He was a vedic scholar. As though he had already read the mind of Vishnu Deva Varma, Arunan asked for his daughter in marriage and the marriage was quickly finalized. Vishnu Deva Varma gave his daughter Mathi to Arunan in marriage and along with his daughter, he also gave away large pieces of lands comprised in several villages along the banks of the river Tamirabarani, with the express condition that the property be used for the common good of the poor at large. He recorded this transaction and created ownership documents by way of several copper plate inscriptions, giving one copy to Arunan and retaining the other copy to himself. He also stipulated an additional condition that Arunan and every successive heir to Arunan should create similar
documents to be passed on to the next generation so that the land be properly used for common good forever into the future and that no individual would ever have the personal right over the property for own benefits.
Arunan was a sincere person and he took care of Mathi very well. Times passed by and the land passed hands, generation after generation over the next several centuries. Gradually over time, the hold over the properties loosened and many started exploiting the land for personal benefits. Many usurped large chunks of this land during successive invasions by neighboring rulers, chieftains, Muslim, British and finally by our own rulers after Independence.
When I was drawn to Brahmadesam, a village close to the banks of Tamirabarani, Adhi Kesavan was one of the first to meet me. It looked as though our meeting was ordained. His physical appearance, attire, mannerism, and stammered speech all pointed that he might have lost his normal senses. He was holding one copper plate in his hand, keeping it very close to his bosom. He was very restless. He claimed that he was the owner of vast properties that should have been used for public good, but misused and enjoyed by many for personal gains. He alleged that many had looted his property, depriving benefits to a lot of local poor people.
Many in the village concluded that Adhi Kesavan was a lunatic not to be taken seriously. But, I decided to give him a patient hearing. My inner voice told me my next project was already tied with Adhi Kesavan.
*****