இந்த வார நாட்க்குறிப்பு: 26.03.17 பத்திரிகைகள் ஏன் இப்படி இருக்கின்றன?

இந்த வார நாட்க்குறிப்பு: 26.03.17 பத்திரிகைகள் ஏன் இப்படி இருக்கின்றன?

திடீரென்று இந்த விஷயம் ஏன் ஞாபகத்துக்கு வந்ததென்று தெரியவில்லை.

1960-களில் பல குடும்பங்களில் வார, மாதப் பத்திரிகைகள் தொடர்ச்சியாக படிக்கும் பழக்கம் இருந்து வந்தது. ஆனந்த விகடன், குமுதம், கல்கி, கலை மகள், கல்கண்டு, குங்குமம், (பின்பு) சாவி, பொம்மை, பேசும் படம், …இப்படிப் பல. அந்தப் பத்திரிகைகளில் தொடர்கதைகள் மிகவும் பிரபலமாக இருந்தன. பல எழுத்தாளர்கள் பிரபலமாவதற்கு அந்தப் பத்திரிகைகள் உதவியாக இருந்திருக்கின்றன. பத்திரிகைகளும் பெருகின. திரு. கல்கி, அகிலன், நா. பார்த்தசாரதி, பாலசுப்பிரமணியன், சா. விஸ்வனாதன், பின்னர் சுஜாதா, ரா. கி. ரங்கராஜன், ஜாவர் சீதாராமன் அதற்கும் பின்னர் இந்துமதி, சிவசங்கரி…இப்படிப் பலரின் தொடர் கதைகள் வழக்கமாக ஒன்று மாற்றி ஒன்றாக பல பத்திரிகைகளில் பிரசுரிக்கப்பட்டு வந்தன. அந்தத் தொடர் கதைகள் வாசகர்களிடையே மிகவும் பிரபலமாகப் பேசப்பட்டும், விவாதிக்கப்பட்டும் வந்தன. (ஏதேனும் முக்கியமான பெயர்கள் விடுபட்டிருந்தால் மன்னிக்கவும்) எல்லாப் பத்திரிகைகளிலும் பல சிறு கதைகள் படிப்பதற்கு சுவாரசியமாக இருந்தன. சித்திரக் கதைகள் இருந்தன. பயணக் கட்டுரைகள் இருந்தன. ஒவ்வொரு ஆண்டும் வெளி வரும் தீபாவளி மலருக்கு பலர் ஆவலுடன் ஏங்கி நின்றனர்.

ஆனால், எல்லாக் குடும்பங்களாலும் எல்லா பத்திரிகைகளையும் விலை கொடுத்து வாங்கிப் படிக்க முடியாத நிலை. பெரும்பாலான குடும்பங்கள் நடுத்தர வர்க்கம். அதனால் ஒரு சில தனி மனிதர்கள் எல்லாப் பத்திரிகைகளையும் –தேவைக்கேற்ற படி - ஒன்றிரண்டு பிரதிகளை விலைக்கு வாங்கி வைத்து பல வீடுகளுக்கு மாதச் சந்தாவாக ரூபாய் பத்தோ இருபதோ வாங்கிக் கொண்டு இரண்டு அல்லது மூன்று நாட்களுக்கு படிப்பதற்கு வாடகைக்குக் கொடுப்பார்கள். அந்த வியாபார முறை மிகவும் பிரபலமாக இருந்தது. சிறுவர் முதல் வயதில் முதியவர்கள் வரை எல்லா வர்க்கத்தினரும் படிக்கும் படியாக பொதுவாக எல்லாப் பத்திரிகைகளிலும் ஏதேனும் விஷயம் இருக்கும். ஏதேனும் ஒன்றிரண்டு சினிமாச் செய்திகள்தான் அவற்றில் காணப்படும். சினிமாச் செய்திகள் படிக்க வேண்டுமென்றால் பொம்மை, பேசும் படம் போன்ற அதற்கென்று தனிப்பட்ட பத்திரிகைகளை வாங்கிப் படிக்க வேண்டியதுதான். பத்திரிகைகளில் வரும் தொடர்கதையை பத்திரமாக பிரித்தெடுத்து சேர்த்து வைத்து ‘பைண்ட்’ பண்ணி வைப்பார்கள் பல வீடுகளில்.

இன்றைக்கும் சிறிய ஊர்களில் இந்த வியாபார முறை தொடர்ந்து நடைபெற்று வருகிறது என்று கேள்வி.

பத்திரிகைகள் படிக்கும் பழக்கம் மிகவும் பரவலாக இருந்தது.

பின்னர் ஒரு சமயத்தில், மக்களின் சினிமா மோகம் அதிகரிக்கத் தொடங்கவே பத்திரிகைகளும் தங்கள் பாணியை மாற்றிக் கொள்ளத் தொடங்கின. அதில், குமுதம் பத்திரிகை முன்னோடியாக இருந்தது என்று நினைக்கிறேன். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சினிமா பற்றிய செய்திகள் அதிக பக்கங்களை ஆட்கொளத் தொடங்கின.

பின்னர் வந்தது தொலைக்காட்சி. பத்திரிகைகள் படிக்கும் பழக்கமும் தொலைய ஆரம்பித்தது. ஆரம்பத்தில் தூர்தர்ஷன் மட்டுமே இருந்தது. வேறு வழியில்லாமல் மக்கள் புத்தகங்களையும், பத்திரிகைகளையும் மறந்து தொல்லைப் பெட்டியின் முன்னே மணிக் கணக்காக நேரத்தை செலவிடுவதை தொடங்கினார்கள். பின்னர் 1990-களின் ஆரம்பத்தில் போட்டிக்கு பல தனியார் தொலைக்காட்சி சேனல்களை அனுமதித்தார்கள். பத்திரிகைகள் படிப்பது நின்றதோடல்லாமல் மாணாக்கர்கள் பாடம் படிப்பதும் நிற்கத் தொடங்கின. கவனம் சிதறத் தொடங்கியது. தனியார் தொலைக் காட்சியின் மோகத்தில் பாடத்தை கோட்டை விட்ட கதை எங்கள் வீட்டிலேயே நடந்திருக்கிறது.

பின்னர் வந்தது கம்ப்யூட்டரும், செல்ஃபோனும்.

போச்சு… எல்லாமே போச்சு.

பத்திரிகைகளில் வரும் கதைகள் பஸ் டிக்கட் அளவுக்கு குறுத்துப் போயின. சினிமாக்களும், விளம்பரங்களும் பத்திரிகைகளை முழுமையாக ஆக்ரமித்துக் கொள்ளத் தொடங்கின. காலை எழுந்ததும் பல் கூட துலக்காமல் செல் ஃபோனில் எஸ்.எம்.எஸ் தகவல் பரிமாற்றங்களில் சிறுவர்களும், இளைஞர்களும் ஈடுபடத் தொடங்கினர்.

பின்னர் வந்தது Social Networking வலைத் தளங்கள். Orkut, Facebook, Twitter…இன்னும் எத்தனையோ…எல்லோரும் பித்து பிடித்து அலைகிறார்கள். வயது வித்தியாசம் இதில் எதுவும் கிடையாது.

பத்திரிகைகள், புத்தங்கள், செய்தித் தாள்கள் இதையெல்லாம் படிப்பது பழமை விரும்பிகளுக்கு மட்டுமே என்றாகி விட்டது. ஆனால், இன்று வருகின்ற பல பத்திரிகைகளில் பெரும்பாலும் சினிமா சம்பந்தமான செய்திகள் அதிகமாக காணப்படுகின்றன. கிசு கிசுக்களும், செய்தி என்ற பெயரில் விலாசம் தெரியாத நிருபர்களின் கருத்துக்கள், கவர்ச்சிகரமான புகைப்படங்கள் … இவைகள் தான் அதிகம் காணப்படுகின்றன. சிறு கதைகள், தொடர் கதைகள் அபூர்வம். நீளமாக எழுதினால் யாரும் படிப்பதில்லை. எல்லாமே ஒன்றிரண்டு வரிகளில் சொல்லி விட வேண்டியிருக்கிறது.

பல பத்திரிகைகள் இணையதளத்திலும் – சில இலவசமாகவும், சில சந்தா கட்ட வேண்டியதாகவும் – கிடைக்கின்றன. எது தேவையோ அதை மட்டும் படித்தால் போதும். புத்தகங்களைப் பாதுகாக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. ஒரு பத்திரிகையை கையில் எடுத்தால் அதிக பட்சம் பத்து நிமிடங்களில் பார்த்து முடித்து விடலாம். பாதிப் பக்கங்களில் விளம்பரங்கள்தான் இருக்கின்றன. மக்களும் ‘பிசி’யாக இருக்கின்றனர். இருந்தும் புதிது புதிதாக பத்திரிகைகள் வருகின்றன. பல பத்திரிகைகளில் வரும் கட்டுரைகளைப் படித்துப் பார்த்தால் மேலெழுந்தவாரியாக எழுதியது போலத் தோன்றுகிறது. மக்கள் கையில் பணப் புழக்கம் அதிகமாக இருக்கிறது. எப்பொழுதும் பறந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். தரமான பத்திரிகை (அப்படி இருந்தால்) படிப்பதற்கு எங்கே நேரம்?

காலம் மாறுகிறது. இந்த நிலையும் மாறும். நம்புகிறேன். பத்திரிகைகள் எல்லாமே மோசம் என்று நான் சொல்வதாக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டாம். அங்கங்கே நல்ல தரமான பயனுள்ள கதை, கட்டுரைகள் இன்றும் வந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றன. உதாரணத்துக்கு, நெல்லையிலிருந்து வெளி வரும் தினமலர் வாரமலரையும், சிறுவர் மலரையும் அடிக்கடிப் படித்திருக்கிறேன். ஓரளவு நன்றாகவே இருக்கிறது.

Bryce Canyon National Park - The famuous Hoodoos

        Bryce Canyon National Park is located in the southwestern Utah in the USA. Bryce Canyon is known for its giant natural amphitheaters, made up of giant geological structures known as ‘Hoodoos’ (also known as tent rocks, fair chimneys, or earth pyramids). Hoodoos are tall, thin spire of rocks that protrude from the bottom of an arid drainage basin (or badlands). They range from 1.5 to 45 meters and typically consist of relatively soft rock topped by harder, less easily eroded stone that protects each column from the elements. They generally form within sedimentary rocks and volcanic rock formations. Hoodoos have variable thickness often described as having ‘totem-pole’ shaped body. These hoodoos are formed by frost weathering and stream erosion of the river and lake bed sedimentary rocks. The red, orange, and white colors of the rock provide spectacular views for the Park visitors.

Hoodoos don’t grow like trees but are eroded out of the cliffs where rows of narrow walls form. These thin walls of rock are called fins. Frost-wedging enlarges cracks in the fins, creating holes or windows. As windows grow, their tops eventually collapses, leaving a column. Rain further dissolves and sculpts these limestone pillars into bulbous (fat, round, and bulging) spires called hoodoos. The delicate climatic balance between snow and rain ensures that new hoodoos will emerge while others become reduced to lumps of clay. Look at the pictures to understand how the changes take place.

Technically, Bryce Canyon is not a canyon. A series of Amphitheatres extend more than 20 miles north to south within the Park, the largest of which is the Bryce Amphitheatre, which is 12 miles long, 3 miles wide and 800 feet deep. Rainbow point (9105 feet elevation) is the highest part of the Park.

Very little is known about the inhabitation of the Park area. Archaeological surveys indicate that humans have lived here for more than 10000 years. Artefacts of several thousand years old belonging to the Basketmaker Ancestral Puebloans culture have been excavated in the southern part of the Park. Other European and American explorations had happened only during the 19^th century.

The areas around the Bryce Canyon became a National Monument in 1923 and became a National Park in 1928. In comparison to Zion Canyon, the Park receives much fewer visitors, probably due to remote location. Here too, there are a number of treks, some easy, some moderately difficult, and some tough. The Sunrise and Sunset Points offer fabulous views. I did the Queen’s Garden trek, a continuous descent of 357 ft (1.8 miles round trip) through a paved trail. Some of the trails were closed due to snowfall and ice formation. There are 13 viewpoints over the amphitheaters along a scenic drive within the Park and 8 marked and paved hiking trails. The Park has also 7.4 magnitude night sky, making it one of the darkest in North America. Stargazers can, therefore, view 7500 stars with their naked eyes whereas in most places only fewer than 2000 can be seen. Park Rangers hold public stargazing events and evening programs.

Excepting at the Park’s lodges for the inmates, we didn’t find any restaurants for food or beverages inside the Park. Outside too, only the shops and restaurants belonging to the Locals were found, and even they get closed quite early in the night. Subway was the only eatery we found acceptable within a few miles distance from the Park-entrance.

Overall, our visit to Bryce Canyon National Park was one of the most memorable ones. Here are the pictures taken by me during the visit and they will speak for themselves about the stunning beauty of the place. 

இந்த வார நாட்க்குறிப்பு 24.03.17: இன்று என் தகப்பனாரின் 44-ஆவது நினைவு தினம்.

இந்த வார நாட்க்குறிப்பு

24.03.17: இன்று என் தகப்பனாரின் 44-ஆவது நினைவு தினம்.

இன்று, என் தகப்பனார், காலம் சென்ற திரு டீ. என். நடராஜன் அவர்களின் 44-ஆவது நினைவு தினம். உடல் நலக் குறைவால் இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு மேல் அவதிப்பட்டு 1973 ஏப்ரலில் தனது 54-ஆவது வயதில் காலமானார்.

அவர் காலமான சமயத்தில் நான் டில்லியில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அவர் காலாமன செய்தியே எனக்கு சுமார் 5-6 மணி நேரத்துக்குப் பிறகுதான் தந்தி மூலமாகத் தெரிய வந்தது. உடனடியாக விமானம் மூலம் சென்னைக்குப் பறந்து செல்ல பல நண்பர்கள் என்னை விழைந்தனர். வேலை பார்க்கத் தொடங்கி மூன்று வருடங்களே ஆகியிருந்தன. படிப்பதற்கு நான் வாங்கிய கடன், தகப்பனார் உடல் நலக் குறைவினால் முழுச் சம்பளம் இல்லாமல் வீட்டிலேயே ஓய்வெடுத்திருந்த சமயங்களில் குடும்பத்தை நடத்த வாங்கிய கடன், மாதா மாதம் வீட்டுச் செலவுக்குப் பணம் இப்படி என்னுடைய வருமானத்தைச் செலவழித்ததில் என்னுடைய நிதி நிலைமை  நெருக்கடியில் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. விமானம் மூலம் சென்னையை அடைந்தாலும் அங்கிருந்து திருநெல்வேலி போய்ச் சேருவதற்கு இன்னொரு பன்னிரண்டு மணி நேரம் ஆகும். அதுவும் டாக்சி வைத்துக் கொண்டால்தான். அதையெல்லாம் கருத்தில் கொண்டு, மனதைக் கல்லாக்கிக் கொண்டு என்னால் இறுதிச் சடங்குகளுக்கு உடனேயே வர முடியாததை வீட்டுக்கு மறு தந்தி மூலம் தெரியப்படுத்தினேன். இறுதிச் சடங்குகள் என் தம்பியை வைத்து நிறைவேறின. நான் அன்றிரவு ஜி. டி. எக்ஸ்ப்ரஸ் பிடித்து சுமார் 40 மணி நேரம் கழித்து சென்னை போய்ச் சேர்ந்து பின்னர் அன்று மாலை மீண்டும் ஒரு பஸ் பிடித்து என் தகப்பனார் இறந்த நான்காம் நாள்தான் வீட்டுக்குப் போய்ச் சேர்ந்தேன். என் அம்மாவைப் பார்ப்பதற்கு பரிதாபமாக இருந்தது. அவர்களுக்கு அப்பொழுது சுமார் 43 வயதுதான் ஆகியிருக்கும்.  நீண்ட காலம் அவர்கள் விதவையாக கழிக்க வேண்டியிருப்பதை நினைத்து வருந்தினேன். மனதை மீண்டும் கல்லாக்கிக் கொண்டு என் அழுகையை கூடிய வரை மறைத்து மீதமிருந்த குடும்பப் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொள்ளத் தயாரானேன்.

என் தகப்பனாரை நினைவு கூறும் பொழுது முக்கியமாக ஒரு சில விஷயங்கள் எனக்குத் தோன்றின.

முதலாவது … ஆங்கில மொழியின் மீது பற்று. ஆங்கிலப் புத்தகங்கள், செய்தித் தாள்கள் படிப்பது இரண்டும் எனக்கு என் தகப்பனாரிடமிருதுதான் வந்திருக்க வேண்டும்.  நாங்கள் வசித்த பகுதியில் தினமும் ‘தி ஹிந்து’ செய்தித்தாளை பல செலவுகளுக்கிடையேயும் சந்தா கட்டி வாங்கிப் படிப்பார். முதல் பக்கத்திலிருந்து கடைசிப் பக்கம் வரை ஒரு வரி கூட விடாமல் தினமும் படித்து விடுவார். அவர் அந்தக் காலத்து எஃப். ஏ (F.A). பின்னால் வந்த Pre-University-க்கு சமம் என்று நினைவு.) பிற்காலத்தில் ‘தி ஹிந்து’ செய்தித் தாளை இன்றும் கூட (படிக்கப் பிடிக்காவிட்டால் கூட) தொடர்ந்து படித்து வரும் எனக்கு இப்படித்தான் ஒரு ‘படிப் பழக்கம்’ ஏற்பட்டது என்று நினைக்கிறேன்.  

பள்ளியின் ஆங்கிலப் பாடங்களை நான் வீட்டில் படிக்கும் சமயம் என்னை பாடங்களை உரக்கப் படிக்க சொல்வார். அடிக்கடி என்னைத் திருத்துவார். அப்பொழுது எனக்கு எரிச்சலாக இருக்கும். ஆனால், இன்றைக்கும் ஆங்கில மொழியின் மீது எனக்கு அதீதமான காதல் இருப்பதற்கு அன்றைக்கு ஆங்கிலப் பாடங்களை உரக்கப் படிக்கச் சொல்லி அவர் என்னை பல இடங்களில் திருத்தியது ஒரு முக்கியமான காரணமாக இருக்க வேண்டும்.

இரண்டாவது, ஹிந்திப் பாடல்களின் மீதும், ஆங்கில திரைப்படங்களின் மீதும் எனது மோகம் என் தகப்பனாரிடமிருந்துதான் வந்திருக்க வேண்டும். அவர் பொதுவாக தமிழ் திரைப்படங்களைப் அதிகம் பார்த்ததாக எனக்கு நினைவில்லை. ஆனால், பல ஆங்கிலப் படங்களைப் பார்த்திருக்கிறார் என்று எனக்குத் தெரியும். அன்றைய காலங்களில் 1950-களின் முடிவிலும் 1960-களின் ஆரம்பங்களிலும் திருநெல்வேலியில் வார இறுதியில் மட்டும் காலைக் காட்சி நேரத்தில் ஒரு சில ஹிந்தி மற்றும் ஆங்கிலப் படங்களை திரையிடுவார்கள். அப்படித்தான் லாரல் மற்றும் ஹார்டியின் பல படங்களை நான் பார்த்திருக்கிறேன். வெகு சில ஆங்கிலப் படங்களே வழக்கமான காட்சி நேரங்களில் திரையிடுவார்கள். MY FAIR LADY, JERRY LEWIS MOVIES, ALFRED HITCHKOK MOVIES, JAMES BOND MOVIES, CLEOPATRA – இப்படி ஒரு சில படங்கள். ஆல்ஃப்ரெட் ஹிட்ச்காக் என் தகப்பனாருக்கு மிகப் பிடித்த இயக்குனராக இருந்திருக்க வேண்டும். ஹிட்ச்காக்கின் PSYCHO படத்தை மிகவும் விரும்பிப் பார்த்திருக்கிறார். அதைப் பற்றி என்னிடம் விமரிசனமும் செய்திருக்கிறார். பிறகு ஒரு சமயம் அதே ஹிட்ச்காக்கின் BIRDS படம் திரையிடப்பட்ட போது (திருநெல்வேலி பார்வதி தியேட்டர் என்று நினைவு) வீட்டுக்குத் தெரியாமல் நான் அந்தப் படத்தைப் பார்ப்பதற்கு திரையரங்கத்தில் போய் உட்கார்ந்தால் வீட்டுக்குத் தெரியாமல் அவரும் அந்தப் படத்தை பார்ப்பதற்கு வந்திருந்தார். என்னுடைய இருக்கைக்கு முந்தைய வரிசையில் அமர்ந்திருந்தார். இருவருக்கும் ஒரு நிமிட அதிர்ச்சி, ஆச்சரியம். படம் முடிந்த பிறகு இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் பேசிக் கொள்ளாமல் சேர்ந்தே வீடு வந்து சேர்ந்தோம்.

அது போல, கீழ்நிலை நடுத்தரக் குடும்பங்களின் வீடுகளில் அன்றைய காலக் கட்டத்தில் ரேடியோ இருப்பது அரிது. ஹிந்தித் திரைப்படப் பாடல்களைக் கேட்பதில் தீவிர விருப்பம் என் தகப்பனாருக்கு இருந்ததால் பல செலவுகளுக்கிடையே நெல்லை சந்திப்பில் நெல்லை லாட்ஜுக்கு அருகேயிருந்த ஒரு ரேடியோ கடையிலிருந்து புதியதாக அறிமுகம் செய்யப்பட்ட ஃபிலிப்ஸ் ரேடியோ டிரான்சிஸ்டர் ஒன்றை வாங்கினார். 200 ரூபாய் விலை என்று ஞாபகம். மாதா மாதம் 30 ரூபாய் செலுத்த வேண்டும். செலுத்தத் தவறினால் வீட்டுக்கு வந்து திருப்பி எடுத்துக் கொண்டு போய் விடுவார்கள். எங்கள் வீட்டில் அன்று முதல் அடிக்கடி ஹிந்திப் பாடல்கள் எங்கள் டிரான்சிஸ்டரில் ஒலிக்கத் தொடங்கின. இரவு பத்து மணிக்கு ஒலிபரப்பப் பட்ட ‘ஜெயமாலா’ என்ற ராணுவ வீரர்களின் நேயர் விருப்பம் நிகழ்ச்சியை விரும்பிக் கேட்பார். அந்தப் பழக்கம் பின்னால் எனக்கும் தொற்றிக் கொண்டது. ‘ஜனக் ஜனக் பாயல் பாஜே’ என்ற ஹிந்திப் படம் அவருக்கு மிகவும் விருப்பமான படம். பல முறை தியேட்டரில் பார்த்திருக்கிறார் என்று நினைக்கிறேன். பல ஹிந்திப் பாடல்களை விசில் மூலமாக இசைப்பார். ஆனால், ஹிந்திப் படங்களைப் போல் தமிழ்ப் படங்களையோ தமிழ்ப் பாட்டுக்களையோ விரும்பிப் பார்த்ததோ கேட்டதோ கிடையாது.

மூன்றாவது, நான் பத்தாவது படித்து மாவட்டதிலேயே மூன்றாமிடம் பெற்ற போது என்னை ‘இந்தியா சிமெண்ட்ஸ்’ நிறுவனத்தின் உரிமையாளர் குடும்பத்தில் ஒருவரிடம் கூட்டிச் சென்றார். (திரு. நாராயணன் என்று நினைக்கிறேன்.) தாழையூத்தில் சங்கர் நகரில் அவரது வீடு இருந்தது. அவருடன் என் தகப்பனாருக்கு எப்படி அறிமுகம் என்பதெல்லாம் எனக்குத் தெரியாது. எனக்கு சங்கர் பாலிடெக்னிக்கில் சேர்வதற்கு உதவி செய்யுமாறு கேட்டுக்கொண்டார். ஆனால், என்ன காரணமோ தெரியாது நான் பாலிடெக்னிக்கில் சேரவில்லை. இன்ஜினியரிங் படிக்க வேண்டும் என்று நான் வற்புறுத்தி வந்தேன். பண வசதி அதிகம் தேவைப்படும் என்று தெரிந்தும் நேர்முகத் தேர்வுக்கு என்னை சென்னைக்குக் கூட்டிக்கொண்டு போனார். யாருடைய சிபாரிசும் எனக்கு இருக்கவில்லை. பிற்காலத்தில் சென்னைப் பல்கலையின் பிரபலமான துணை வேந்தராக இருந்த திரு. மணிசுந்தரம் (என்றுதான் நினைக்கிறேன்) அவர்களது தலைமையில்தான் நேர்முகத் தேர்வு நடந்தது என்று ஞாபகம். (தவறாகக் கூட இருக்கலாம்.)  ஆனால், எனக்கு பொறியியல் கல்லூரியில் சேருவதற்கு இடம் கிடைக்கவில்லை. எனக்கு மிகப் பெரிய ஏமாற்றம். பாளையங்கோட்டை செயிண்ட் ஜான்ஸ் கல்லூரியில் பி. யூ. சி படிப்பதற்குச் சேர்த்து விட்டார். (கொஞ்சம் முரணாகவும் இருக்கலாம். பி. யூ. சிக்குப் பிறகு பொறியியல் கல்லூரி நேர்முகத் தேர்வுக்குச் சென்றேனா அல்லது பத்தாவது முடித்துப் போனேனா என்று கொஞ்சம் குழப்பமாக இருக்கிறது.)

அவர் இறப்பதற்கு ஒரு ஆண்டுக்கு முன்னால் நான் விடுமுறையில் வீட்டுக்கு வந்த பொழுது அவர் உடல் நலமில்லாமல் படுத்த படுக்கையாக இருந்தார். அப்பொழுது ஏதோ பேச்சுக்கு நடுவே என்னிடம் “உன்னுடைய படிப்புக்கு என்னால் அதிகமாக உதவ முடியவில்லையே’ என்று கூறி மிகவும் வருத்தப்பட்டுக் கொண்டார். ‘அதைப் பற்றி இப்பொழுது என்ன? எல்லாம் படித்து முடித்தாகி விட்டதே!’ என்று சமாதானப் படுத்த முயற்ச்சித்தேன். எனக்கும் மனது வேதனைப் பட்டது ‘அப்பாவை அதிகமாக காயப்படுத்தி விட்டேனோ’ என்று.

பின்னர், 1998-ல் ஸ்ரீஅம்மா பகவானின் தொடர்பு ஏற்பட்ட பிறகுதான் நான் என் தகப்பனாரோடு கொண்டிருந்த உறவைப் பற்றி தீவிரமாக மனதுக்குள் அலசி ஆராய்ந்து ஆத்மார்த்தமாக என் தகப்பனாரின் ஆத்மாவிடம் என்னுடைய பல தவறுகளுக்காக மனப்பூர்வமாக மன்னிப்பு கேட்டேன். பிறகுதான் எனக்கே நிம்மதி வந்தது.

அவர், இன்று எந்த உலகத்தில் இருந்தாலும் என்னுடைய குறைகளையும், தவறுகளையும் மன்னித்து மனதில் கொள்ளாமல் என்னையும் என் குடும்பத்தாரையும் வாழ்த்தும் படி பணிவுடன் வேண்டிக்கொள்கிறேன். அவர் ஆத்மா சாந்தியடையட்டும்.

இந்தக் கட்டுரையை என் தகப்பனாருக்கே சமர்ப்பிக்கிறேன். 

Zion Canyon - Angels Landing tests one's nerves. A thrilling Video found on YouTube

Zion Canyon is for hikers - Our Visit to Zion Canyon, Utah, USA

We visited Zion National Park as part of our week-long vacation. It is one of the ultimate destinations for avid hikers and mountaineers.

Zion National Park is located near Springdale, Utah in the Southwestern United States. Zion Canyon, which is 15 miles long and up to half a mile deep is located in the 229-square-mile Zion National Park and cuts through the reddish and tan-colored Navajo Sandstone by the Northfork of the Virgin River. The highest elevation in the Park is 8726 ft. The Park is home to numerous plant species as well as birds, mammals and reptiles and has 4 distinct life-zones: desert, riparian, woodland and coniferous forest. It is reported that human habitation in this area started almost 8000 years ago, with small family groups of Native Americans. To protect the Canyon, in 1909, the President of the US declared the area a National Monument, under the name of Mukuntuweap National Monument, which however got changed into Zion National Park subsequently, a name used by the local Mormon clan, to make it more attractive to tourists.

“It’s ironic, in this seemingly unending desert, that water creates most of what we see. North of Zion, rain falling on the 11000-foot-high Colorado Plateau races downhill, slices Zion’s relatively soft layers, and pushes it debris off the Plateau’s southern edge. This edge is not abrupt, but it steps down in a series of cliffs and slopes down as the Grand Staircase. Above Zion, topping the Staircase, Bryce Canyon’s crenellated edges form as water trickles off the Plateau. Below Zion, Grand Canyon forms the lowest rung into which 90 percent of Colorado Plateau waters run. Zion’s gathered waters, known as the Virgin River, traverse Mojave Desert lands and join the Colorado River in the Lake Mead’s handmade basin before completing their Pacific-bound journey.”-  From the brochure at Zion National Park.

The Zion and the adjacent Kolob Canyons are marked by 9 varieties of rock formations, formed over 150 million years of sedimentation. These rock units are called the Grand Staircase.  

Here are the pictures of the different formations of rocks.

Dakota Sandstone formation

Carmel Formation

Temple Cap Formation

Navajo Sandstone formation

Keyenta Formation

Moenave Formation

Chinle Formation

Moenkopi formation

Hurricane Cliffs

The 6-mile long road into the Zion Canyon ends at the Temple of Sinawava, referring to the Coyote God of Paiute Indians. The canyon narrows at the Temple. There is a kilometer-long foot-trail to the mouth of the canyon narrows, along the Virgin River. From there, one has to go through a 20-feet narrow gorge up 2000 feet to reach the top. The Zion Narrows through the river was closed when we visited. It is reported to be a hazardous and uncertain trek with the upstream Virgin River water stream.

The Zion National Park is served by a free shuttle service between April and October of a year, starting from the Visitor Centre all the way up to the Sinawava Temple stopping over 9 points along the way for the benefit of the hikers and tourists. The other roads of the Zion are open to all private vehicles year-round.

While moving around in the shuttle we could also see a few mountaineers climbing up the steep rocks using ropes and hooks and a few others having overnight rest on a hammock suspended from vertical rocks.

There are different trails, some easy, some moderate, and some really steep and hard. We did the easier one along the river from the Grotto as well as the paved Riverside Walk from the Sinawava Temple. Angels Landing Trail, a 5.4 miles trail with long drop-offs, the last section of which is a route along a steep, narrow ridge to the summit, often covered by snow and ice is said to be one of the most strenuous ones. In a separate blog, I am attaching a video on the Angels Landing Trail that I saw on the YouTube. Hair raising, butterfly-in-the stomach trail, really!

We also drove through the Zion-Mount Carmel scenic Highway, passing through the Carmel Tunnel. On the way we saw the notable Checkerboard Mesa and the East Temple. On our return, some of us went up a steep hike on the Canyon Overlook Trail, just before the Tunnel.

            Kolob Arch, the world’s second longest natural arch lies on the adjacent Kolob Canyon section. However, due to want of time, we couldn’t visit Kolob Canyon.

 

The weather in Zion Canyon changes with the seasons. The Spring and Autumn seem to be the most acceptable season to visit the Canyon. Summer could be harsh with scotching Sun and winter could mar the hikers’ enthusiasm with snowfall and ice. Storms during July through September may produce waterfalls as well as flash floods.  

The area had been inhabited by ancient Native Americans in the past. European exploration of the Canyon had begun only during the 18^th century. Mormons had settled in the Utah areas for their mineral deposits, timber, and for grazing cattle, sheep, and horses. They had also diverted Kolob water to irrigate crops in the valley below. The Mormon settlers had named the area Kolob – to mean ‘heavenly place nearest the residence of God.’

USA does a lot to preserve Nature by declaring a number of places as National Park. Small children are encouraged to attempt a small test to get recognized as Junior Forest Rangers, and they are presented with a medallion. The infrastructure like roads, electricity, parking areas, restrooms, dining areas for picnics, ‘ramadas,’ and camping and resting areas in these National Parks are extremely good, though cell phone tower coverage is mostly not available inside the Canyon area due to elevation. Hikers will have to carry their own snacks, lunch and water, wherever they go inside the Canyon. No restaurants are available excepting at Zion Lodge Point in the middle. There are several hotels, restaurants, lodges, shops just before the entrance to the National Park.

        I thank Wikipedia and the Zion National Park Brochures for the information and some of the pictures contained in this blog.

            Here are the pictures I took:

                                                                              ....Await my final report on Bryce Canyon

Please send your comments using the Comments Box.

Antelope Canyon

Antelope Canyon is a ‘slot canyon’ in the Southwest of North America. It is located on Navajo (pronounced as Navaho) land east of the city of Page, Arizona. (Navajo Nation is a semi-autonomous Native American Territory.)

Antelope Canyon includes two separate, scenic slot canyon sections, referred to individually as "Upper Antelope Canyon" or "The Crack" (660 feet long) and Lower "Antelope Canyon" or "The Corkscrew" (1335 feet long) and have a depth of 120 feet. The Canyons are located at an elevation of 3704 ft above MSL.

The Navajo name for Upper Antelope Canyon is Tsé bighánílíní, which means "the place where water runs through rocks". Lower Antelope Canyon is Hazdistazí, or "spiral rock arches".

Antelope Canyon was formed by erosion of Navajo Sandstone, primarily due to flash flooding and secondarily due to other sub-aerial processes. Over time the passageways eroded away, making the corridors deeper and smoothing hard edges in such a way as to form characteristic 'flowing' shapes in the rock.

Antelope Canyon is a popular location for photographers and sightseers, and a source of tourism business for the Navajo Nation.  

                                                             (Inside of the Upper Antelope Canyon)

Upper Antelope Canyon

Upper Antelope Canyon’s entrance and entire length are at the ground level, requiring no climbing. Besides, beams (shafts of direct sunlight radiating down from openings in the top of the canyon) are much more common in the Upper than in Lower Canyon during the summer months.

Lower Antelope Canyon

                                                                 (Inside of Lower Antelope Canyon)

                                                        (Stairs leading out of Lower Antelope Canyon)

Lower Antelope Canyon is located a few miles away. Metal stairways have now been installed to go into the canyon. It is in the shape of a "V" and shallower than the Upper Antelope.

Flash flood danger

Antelope Canyon is visited exclusively through guided tours, in part because rains during monsoon season can quickly flood the canyon. On August 12, 1997, eleven tourists were killed in Lower Antelope Canyon by a flash flood.  At the fee booth, a NOAA Weather Radio from the National Weather Service and an alarm horn are now stationed. Despite improved warning and safety systems, the risks of injuries from flash floods still exist. A flood occurred on October 30, 2006, lasting 36 hours had caused the closure of the canyon for 5 months by The Tribal Park Authorities. On July 30, 2010, several tourists were stranded on a ledge when two flash floods occurred at the Upper Antelope Canyon. 

Horseshoe Bend

Besides the Antelope Canyon, we also visited the Horseshoe Bend, offering a spectacular view of the river Colarado flowing down a canyon. The pictures shown here will speak for themselves.

(I thank Wikipedia for some of the information I have given here in the blog.)